Τελικά η μεγαλύτερη παρηγοριά είναι ό,τι μπορείς να βρεις μέσα σου.
Πουθενά αλλού.
Τυχαία και αθέλητα μπορεί κάποιος να σε στηρίξει, μόνο όμως αν η "αύρα" του, σου ταιριάξει.
Επίσης, (όπως λέγανε συχνά τα σχολικά βιβλία κάτω από τους ορισμούς και τους κανόνες του μαθήματος, σαν είδος κατακλείδας, που ποτέ δεν έπρεπε να περάσει απαρατήρητη) για να ανακαλύψεις στο βυθό σου την δυναμική της παρηγοριάς, πρέπει να αποκλείσεις από το μυαλό σου και πρωτίστως από την καρδιά σου την Προσδοκία. Στη θέση της προτίμησε αποκλειστικά την Υπευθυνότητα!!
Εγώ έχω, και μόνον εγώ, την ευθύνη μου και η πρώτη από όλες είναι να με παρηγορώ καθ'εκάστην.
Τυχαία και αθέλητα μπορεί κάποιος να σε στηρίξει, μόνο όμως αν η "αύρα" του, σου ταιριάξει.
Επίσης, (όπως λέγανε συχνά τα σχολικά βιβλία κάτω από τους ορισμούς και τους κανόνες του μαθήματος, σαν είδος κατακλείδας, που ποτέ δεν έπρεπε να περάσει απαρατήρητη) για να ανακαλύψεις στο βυθό σου την δυναμική της παρηγοριάς, πρέπει να αποκλείσεις από το μυαλό σου και πρωτίστως από την καρδιά σου την Προσδοκία. Στη θέση της προτίμησε αποκλειστικά την Υπευθυνότητα!!
Εγώ έχω, και μόνον εγώ, την ευθύνη μου και η πρώτη από όλες είναι να με παρηγορώ καθ'εκάστην.
8 σχόλια:
Όταν δεν προσδοκείς τίποτα έχεις τα πάντα! Βούδας speaking!
Αν το καλοσκεφτείς ταιριάζει με τις σκέψεις σου. Οι μεγάλες προσδοκίες φέρνουν απογοητεύσεις μονάχα!
Υ ευθύνη βρίσκεται πάντα μέσα μας!
Φιλιά♥
Δεν το είχα σκεφτεί άλλοτε αυτό το θέμα της παρηγοριάς. Του ποιός μπορεί να σε παρηγορήσει και πώς. Αλλά, τώρα που το θέτεις, αν παρηγοριόμαστε όταν βρίσκουμε τους λόγους να παρηγορηθούμε - και ποιός μπορεί να ξέρει τους αποτελεσματικούς για μας λόγους καλύτερα από εμάς; -, τότε συμφωνώ, εμείς μπορούμε καλύτερα να μας παρηγορήσουμε.
Μολονότι θα θέλαμε (κι είναι ανθρώπινο, πιστεύω), όταν είμαστε στενοχωρημένοι, αποθαρρημένοι, απογοητευμένοι ... να αναλάβει κάποιος άλλος να μας φροντίσει, να μην έχουμε να το κάνουμε και αυτό εμείς. Να είναι το μόνο μας "καθήκον" να αντέξουμε τη θλίψη, όχι και να μας "φτιάξουμε" για να σταθούμε πάλι στα πόδια μας.
Η παρηγοριά, πάντως, εκτός από τους αποτελεσματικούς λόγους, θέλει και τον σωστό χρόνο, να έχει πρώτα γίνει απόσβεση κάποιων πραγμάτων. Γιατί αρμόδιοι και υπεύθυνοι να μας παρηγορήσουμε είμαστε μόνο εμείς, μεν, δεν είμαστε όμως και όλες τις ώρες και κατά παραγγελία κατάλληλοι γι' αυτό.
Καλή συνέχεια. :-)
Πριγκίπισσα, είτε μεγάλες είναι οι προσδοκίες, είτε μικρές, η απογοήτευση λίγο ή πολύ σε γρατζουνάει.
Η συνείδηση της ευθύνης μας ίσως να μπορεί να μετριάσει την απογοήτευση τελικά.
:) :)
Η τελευταία παράγραφος του εξαιρετικού σχολίου σου, love life, είναι σπουδαία. Απόσβεση κάποιων πραγμάτων!
"κατά παραγγελία καταλληλότητα"!
Ναι, ναι, σπουδαία σκέψη και σαφέστατη διατύπωση!
Χαίρομαι που ήρθες να μου την αφήσεις.
:)
Προσδοκίες, νεράιδες πλανεύτρες...
Θες να τις αποφύγεις, διότι ξέρεις πού οδηγούν, σχεδόν με μαθηματική ακρίβεια, όμως...
Από εμάς ξεκινούν όλα κι εκεί καταλήγουν. Η υπευθυνότητα κάπου ενδιάμεσα παίρνει πρωτοβουλία ή σιωπά. Δεν είναι πάντα εύκολο η προσδοκία της ανάληψης ευθύνης από μέρους μας να γίνει πράξη...
Καλή συνέχεια στην κατάθεση ιδιαίτερων σκέψεων και προβληματισμών!
Και τι έχουν οι άνθρωποι και δεν έχουν οι θεοί;
Προσδοκίες!
Και αλίμονο σε όποιον δεν μπορεί να κουμαντάρει τις διαψευσμένες του προσδοκίες!
Θα συμφωνήσω λοιπόν με την κατακλείδα της σκέψης.
Κανείς άλλος, πάρεξ ο εαυτός μας.
Κάθε μέρα και κυρίως ...κάθε νύχτα.
Γλαύκη μου ναι, δεν είναι εύκολο να παίρνεις πρωτοβουλίες αψηφώντας την γλύκα τις προσδοκίας σου, μα και τι είναι εύκολο; Μήπως είναι το να σιωπάς αναμένοντας την εκπλήρωσή της; Ούτε κι αυτό. Ακόμα και η σιωπή ορίζει το τέρμα της μόνη της πολλές φορές.
Σ'ευχαριστώ που ήρθες
Ευάγγελε, τώρα που σου γράφω, είναι νύχτα και ξέρεις, έχω την γνώμη πως τα κουμάντα της νύχτας είναι ανεπηρέαστα από ό,τι άλλο και γι'αυτό αναμετρούνται με την "πραγματικότητα".
Τι ωραία θα ήταν να ήμουν θεός!!
Έτσι, για αστείο το'γραψα αυτό.
:)
Δημοσίευση σχολίου