Το νέο μου ανάγνωσμα! Δεν το έχω τελειώσει ακόμα αλλά παρά το ότι αρχικώς με ξάφνιασε δυσάρεστα ή μάλλον μου φάνηκε βαρετό, εξελίσσεται σε αρκετά καλό, όχι από τα καλύτερα που έχω διαβάσει του Κόου, αλλά δεν είναι άσχημο.
Η αλήθεια είναι πως με πιάνει μια "φούρκα" όταν ό,τι επιλέγω να διαβάσω δεν με ικανοποιεί αλλά να που μ'αυτό τουλάχιστον ξεγελάστηκα. Κι άλλη μια αλήθεια μου είναι πως για τα βιβλία μου δεν θέλω να μιλώ όταν τα έχω ολοκληρώσει. Τότε τα "χωνεύω", ενώ ως μισοτελειωμένα είμαι με διάθεση να τα κουβεντιάσω, φυσικά δεν βρίσκω πάντα συνομιλητές, αλλά αυτή είναι η δική μου επιθυμία. Θεωρώ έτσι πως το "ζω" το βιβλίο. Αίσθηση είναι απλώς.
Επίσης σπάνια πριν διαβάσω βιβλίο αναζητώ κριτικές γι'αυτό, όταν το τελειώσω όμως κι αν με έχει "πάρει" για τα καλά μαζί του, τότε ναι, ανατρέχω στις γνώμες των άλλων, περισσότερο για να δω αν έχουν εντυπωσιαστεί κι άλλοι με ό,τι εγώ.
Σ' αυτό λοιπόν, το "Αριθμός 11", υπάρχει ένα κεφάλαιο, ο "κρυστάλλινος κήπος" που με γρατζούνισε αρκετά. Η νοσταλγία μιας "αίσθησης" από το παρελθόν που γίνεται σκοπός ζωής να ξαναβρεθεί, να ξαναβιωθεί αν είναι δυνατόν! Ένα αξεπέραστο για την καρδιά σημείο αναφοράς που κατά τον Κόου μάλλον είναι η αρχή της καταστροφής της και όχι μόνο της καρδιάς αλλά γενικώς της ανθρώπινης ύπαρξης όλης. Συνοπτικά ο Κόου πιστεύει στην ανατροφοδότηση ως φαίνεται. Εγώ δεν ξέρω. Λογικά φαίνεται αναγκαίο μπροστά στο δίλημμα να χαθεί η ύπαρξη κάποιος να αφήσει την λήθη να πιάσει δουλειά, αλλά πάλι υπάρχει και η ελεύθερη επιλογή. Η επιλογή όμως φέρει και ευθύνη κι εκεί ο Κόου υποστηρίζει πως όσοι αναμοχλεύουν με τέτοιες διαθέσεις την "ευτυχία" του παρελθόντος στην ουσία αποφεύγουν την επιλογή διότι κρύβει ανασφάλεια.
Μπορείς όμως ν'αφήσεις "αφρόντιστο" έναν "κρυστάλλινο κήπο"; Το βρίσκω δύσκολο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου