Αντί «πρέπει» … «αξίζει»!!!

Κάπου το διάβασα. Σ’ ένα βιβλίο, πρόσφατα κι από τότε το σκέφτομαι συνέχεια. Δεν ξέρω πως και γιατί, μα πάντα θεωρούσα το «πρέπει» σαν αξίωμα της ζωής. Πιθανόν έτσι να μου έμαθαν, έτσι να ήξεραν, έτσι να πίστευαν, έτσι να έζησαν. Ποιος ξέρει; Ποτέ, μετά από όλα αυτά τα «πρέπει» που μου είπαν, δεν τους ρώτησα αν «έπρεπε» τελικά να μου τα πουν, αλλά κι εκείνοι ποτέ μετά δεν αναρωτήθηκαν τι έκαναν. Θεωρήθηκε δεδομένο πως έπραξαν σωστά, πως το «νερό κυλάει στο αυλάκι του», πως η ζωή επαναλαμβάνεται, πως τα τρένα περνάνε από τους ίδιους σταθμούς και πως το τέρμα είναι ίδιο για όλους. Και ξαφνικά, μια αράδα σε ένα βιβλίο, μια πρόταση, μια προτροπή κι όλα τα δεδομένα γίνονται άγνωστα. Διαφεύγουν και σκορπίζουν. Εγκλωβίζονται στο χρόνο και αδειάζουν στο χώρο.

Όπου «πρέπει» στέκει το «αξίζει»;
Η σκέψη πολύ απλή και στα πολύ απλά, τεράστια η αγωνία. Γιατί μου φαίνεται εφιάλτης αξημέρωτος και η παραμικρή προσπάθεια να βρω την απάντησή μου; Ακόμα κι αν μου κάνω την ελεημοσύνη να μην κοιτάξω πίσω για να μετρήσω πόσα από τα «πρέπει μου» θα μπορούσαν να αξιολογηθούν ως να «άξιζαν» και πάλι δαγκάνες θα με έσφιγγαν για το παρόν, για το μέλλον.

Αντί «πρέπει» … «αξίζει». Όσο περισσότερο το βλέπω, όσο το νιώθω να με περιτριγυρίζει σαν τη μόνη αλήθεια, τόσο διαισθάνομαι πόσο ουτοπία θα μείνει για μένα.

Συμβιβασμός, μου είπαν, είναι η ζωή και … τους πίστεψα. Τώρα που αγνάντεψα τον ισχυρό αντίλογο, έχω πλέον συμβιβαστεί.
Κρίμα μου ...