Καληνύχτα αόρατοι και αόρατες.

Σε ένα ιστολόγιο κάποτε, πολύ παλιά, έτσι μου φαίνεται τώρα, μετά από τόσα χρόνια, είχα διαβάσει πως κάποιος για να "γράψει" πρέπει να μην αντέχει να κάνει αλλιώς. Βέβαια εκεί γινόταν αναφορά σε γράψιμο λογοτεχνικό, μα και τι διαφέρει άραγε από το γράψιμο το προσωπικό; Για να κρατάς ημερολόγιο, προφανώς χρειάζεται η μη αντοχή του να κάνεις αλλιώς κι αν δεν είσαι λογοτέχνης λίγη αξία έχει όταν νιώθεις την προσδοκία της λευκής σελίδας ή οθόνης,
Απόψε λοιπόν, παρόλη την κουραστική μέρα που τελείωσε και παρόλο που η ώρα είναι περασμένη και το αύριο θα έρθει και πάλι απαιτητικό, έπρεπε να έρθω στην "νοτα που γράφει". Συνήθως θέλω να γράψω όταν δεν είμαι καλά, στην ηρεμία σπάνια προκαλώ την τύχη μου περιγράφοντας την, όμως είπα: θα πάω, κι ας μου βγει σε κακό. Προς το παρόν το μόνο κακό θα είναι κανά τέταρτο καθυστέρησης στο πρωινό ξύπνημα και τα αναγκαστικά διαλείμματα που μου επιβάλει ο υπολογιστάκος μου που ως φαίνεται είναι τίγκα στους "υιούς" και τις επιβλαβείς "θυγατέρες" το διαδικτύου. Περιμένω όμως υπομονετικά να ξεμπλοκάρει και συνεχίζω, βέβαια απόψε το παράκανε αλλά εντάξει, άλλωστε ποιος δεν ξεπερνάει τα όρια κάποιες φορές.
Τι ήθελα να γράψω τελικά; Μα το προφανές που ενίοτε συμβαίνει. Μια λαμπρή ησυχία έχει αυτή η νύχτα. Νιώθω ελαφριά και χαλαρή λίγο πριν τον ύπνο,
Θα κοιμηθώ όμορφα, θα γύρω στο πλευρό και θα κλείσω τα μάτια χωρίς να σκέφτομαι τίποτα, αφήνοντας μακριά και τα πιο τρυφερά. 
Πως συμβαίνει τα πιο τρυφερά να βασανίζουν είναι άλλης ώρα διήγημα.
Καληνύχτα αόρατοι και αόρατες!