Δευτέρα 11 Μαΐου 2015

Κάπως έτσι γίνομαι το τέλειο θύμα!

Πιάνεται η ψυχή μου, μαγκώνει και τρέμει, για να μην θυμώσουν οι άλλοι μαζί μου!
Γαμώτο με έχω σιχαθεί που δεν μπορώ μετά από τόσα χρόνια να το αποβάλλω αυτό, να το μετριάσω έστω, κάτι τέλος πάντων να κάνω κάτι για να μην με τσακώνει αυτή η απίστευτη αγωνία.
Ποιος είναι ο ένοχος; Ποιος με έμαθε πως όλοι πρέπει να είναι ικανοποιημένη από μένα; Ποιος με μοίρανε με αυτό το "χάρισμα"; Αναπάντητες οι ερωτήσεις μου.
Ο αέρας κονταίνει μέχρι να καταλάβω πως οι "απαιτήσεις", η δυσθυμία, η δυσφορία των άλλων απέναντί μου υποχωρεί. Το χειρότερο όμως όλων, ακόμα και από την στάση τους, είναι πως μέσα στην αγωνία μου, στην αυξανόμενη και πολλές φορές στον ίδιο τον τρόμο που με κατακλύζει, ψάχνομαι μήπως έχουν δίκιο αυτοί. Σχεδόν με μαζοχιστικές τάσεις αναζητώ δικαιολογίες γι'αυτούς και όχι για μένα. Αν είναι δυνατόν!

Αν είναι ποτέ δυνατόν!!! Το θύμα να δικαιολογεί αενάως τον θύτη!!!
Κι όμως, σχεδόν υποχρεωτικά, βρίσκω γιατί έχουν δίκιο να θυμώνουν μαζί μου.

Κάπως έτσι γίνομαι το τέλειο θύμα!

Δεν υπάρχουν σχόλια: