Πέμπτη 6 Μαρτίου 2008

Χωρίς πρόσκληση

Έψαξα να βρω τις πιο γερές δικαιολογίες
Να κρύψω μέσα μου όλες τις φοβίες

Το τελευταίο αντίο να σου πω
Άφησα τα πράγματα που εσύ μου είχες χαρίσει
Σε κούτες αναμνήσεις έχω κλείσει

Νομίζοντας πως θα σ’ εκδικηθώ
Έφτασα στην πόρτα, έσβησα το φώς
Μα τι πάω να κάνω ο τρελός

Δεν έχω που να πάω
όλος ο κόσμος είσαι εσύ

Θεέ μου τι πάω να κάνω
Πως να ξεγράψω μια ζωή

Δεν έχω που να πάω
είσαι για ‘μένα ο ουρανός

κι ακόμα σ’ αγαπάω
αχ! σ’ αγαπάω ο τρελός

Νόμιζα πως εύκολα τα πάντα θα ξεχνούσα
Μα μέσα μου βαθιά πόσο πονούσα
Μονάχα κάνοντας τη σκέψη αυτή

Και άφησα ξανά στο τραπεζάκι τα κλειδιά μου
Τσιγάρα, αναπτήρα, την καρδιά μου
Τα όνειρα που κάναμε μαζί

Έκλεισα την πόρτα, άναψα το φως
Και σε περιμένω σαν τρελός

Δεν έχω που να πάω...

9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αν γυρίσει νωρίς, σημάδι πως το ξημέρωμα δικό σου θάναι. Αν τύχει κι αργήσει δεν ήταν ποτέ ο ουρανός σου,οφθαλμαπάτη ήταν. Το αστέρι της αληθινής αγάπης δεν σβήνει ποτέ, ούτε τις νύχτες, ούτε τις μέρες.
Ο τι δικό μας φεύγει και ξανάρχεται στην ώρα του σημαίνει πως δικό μας είναι. Ο τι δεν ξαναγυρίζει, ή δεν έρχεται όταν το έχουμε ανάγκη, δεν ήταν ποτέ δικό μας.

Για τον καθένα υπάρχει το αστέρι και το κάτι που είναι δικό μας. Το πότε θα το συναντήσουμε είναι άγνωστο, αυτό είναι που μας αναγκαζει να κρατάμε τα μάτια της ψυχής ξάγροιπνα.

M-meggie είπε...

Καλή σου μέρα Αληθινέ.
Για να είμαι κι εγώ αληθινή λέω πως ετοιμαζόμουν να διαγράψω την ανάρτηση αυτή. Μετά όμως το σχόλιο αυτό δεν γίνεται.

ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΛΗΘΙΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΓΡΑΦΕΙ.

rain είπε...

"Αγαπάμε αληθινά μόνο όταν αγαπάμε χωρίς λόγο"Ανατόλ Φρανς
Καλημέρα σου νότα μου

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Πολλές φορές λειτουργώντας παρορμητικά, είτε από μια μελωδία που μας άγγιξε, είτε από κάποια μας ανάμνηση, είναι στίχοι που ξεδιπλώνουν συναισθήματά μας ή και κομμάτια της ζωής μας.
Χαίρομαι,
- που δεν διέγραψες την ανάρτηση
- και που σε γνώρισα από τον takiz μας.

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Νοτα τα πιο όμορφα πράγματα γίνονται με τον πιο απλό τρόπο. Όπως εσύ, που άφησες την καρδιά σου λεύτερη, τον στίχο να κυλάει, και έφτιαξες αυτό το πραγματικά πολύ τρυφερό αν και με μια πίκρα, ποίημα! Είναι πανέμορφο!
"Και άφησα ξανά στο τραπεζάκι τα κλειδιά μου
Τσιγάρα, αναπτήρα, την καρδιά μου
Τα όνειρα που κάναμε μαζί"....
Την καλημέρα μου! Και περιμένω να δω και άλλα! :))

marianaonice είπε...

Θα περάσω άλλη ώρα να διαβάσω με την ησυχία μου. Προς το παρόν σε ενημερώνω ότι έστειλα email.
Τα λέμε.

M-meggie είπε...

Σας ευχαριστώ όλους σας για τα σχόλια σας.
Το μόνο που θα προσθέσω και ιδιαίτερα τον Ανεμοσκορπίσματα είναι πως αυτούς τους στίχους δεν τους έγραψα εγώ. Εγώ τους διάβασα και τους ασπάστηκα.
Σε όλους καλό βράδυ.

Alkmini είπε...

NOTA όπως και ναχει μας εφερες ομορφους στιχους, δικοι σου η ξενοι δεν εχει σημασια.
καλη σου νυχτα γλυκια μου.

marianaonice είπε...

Νότα μου δεν χρειάζεται να ξεχάσεις... Κράτα τις μνήμες, μας χρειάζονται για τον υπόλοιπο δρόμο! Μόνο προχώρα, χωρίς να περιμένεις... και αν είναι θα έρθει να σε βρει...
Οι μνήμες είναι δικές μας, κομμάτι από τη ζωή μας και δεν ξεγράφουμε τη ζωή μας!... Δεν την οφείλουμε σε κανένα!!