Μια παρατήρησή μου

Ένα από τα βράδια της αποκριάς, αποκρέψαμε, που πα να πει φάγαμε το κοψιδάκι μας σε μια ταβέρνα της περιοχής μαζί με ένα ζευγάρι φίλων.
Ως συνήθως, εγώ, κάπου στη μέση της βραδιάς ταξίδευα, ταξίδι γνώριμο με πιλότο το μυαλό μου. Αυτό κι αν είναι ανωμαλία. Βγαίνω έξω, υποτίθεται προς διασκέδαση, όπως τουλάχιστον αντικειμενικώς ορίζεται η βραδινή έξοδος από το σπίτι, και εγώ κάνω περιπολίες για παρατήρηση. Αν ήξεραν οι συν-διασκεδαστές μου τι σκέφτομαι όταν τους μιλάω, τους γελάω ή απλά τους κοιτάω θα με έπαιρναν για τρελή. Παίζει βέβαια και αυτό.

Λοιπόν, εγώ διασκεδάζω μετά παρατήρησης.
Αντικείμενο της «διασκέδασής μου» το εν λόγω βράδυ ήταν ο άντρας του φιλικού μας ζευγαριού. Μην πάει το μυαλό σας στο πονηρό. Ο Γιάννης είναι ένας καθόλα εντάξει κύριος και προπάντων καθόλα εντάξει σύντροφος της φίλης μου επί επταετίας. Έγινε στόχος μου από τη στιγμή που κατάλαβα πως ό,τι ήθελε να μας πει για όποιο θέμα και αν ήταν στη συζήτηση, μας το έλεγε αφού πρώτα την είχε κοιτάξει. Προς Θεού, δεν έπαιρνε την άδειά της αλλά στην ουσία το έλεγε πρώτα σε εκείνη και μετά σε εμάς. Ειδικότερα παρατήρησα πως τα «καλαμπουράκια» του απευθύνονταν μόνο σε εκείνη σαν να παραδεχόταν πως μόνο εκείνη τα κατανοεί μέσα από τους δικούς τους κώδικες. Αυτό έχει ξανασυμβεί αλλά εκείνο το βράδυ το … μελέτησα. Κάθε πρόταση που έλεγε, εγώ αναζητούσα το βλέμμα του και το έβρισκα για κλάσμα του δευτερολέπτου καρφωμένο πρώτα στα μάτια της.
Πόσο ζεστή και ανακουφιστική είναι αυτή η ιδιαίτερη επικοινωνία σε ένα ζευγάρι! Αφήνει μια αύρα ανθρωπιάς και συντροφικότητας που σε κάνει να ελπίζεις. Ο δικός τους κόσμος ανάμεσα στον υπόλοιπο κόσμο σαν ο πυρήνας τους.

Θα μου βάλει τις φωνές η φίλη μου που εκθέτω εν blog την «παρατήρησή μου» αλλά θα της αρέσει γιατί «παρατηρεί» και η ίδια. Κάποτε ήμασταν αχτύπητο δίδυμο οι δυό μας.