Έλια Μπαρθελό
Εκδόσεις Πατάκη
(Μια εξαιρετική ιστορία φαντασίας για το αδύνατο της αγάπης στο τέλος του 20ου αιώνα).
Ένας έφηβος και μια ώριμη κυρία, μία νεαρή κοπέλα κι ένας μεσήλικας, η Ισπανία της δεκαετίας του ’50, του ’70, και η τελευταία χρονιά του 20ου αιώνα.
Ο έφηβος ερωτεύεται μια ώριμη κυρία αλλά βέβαια τα σχόλια της μικρής κοινωνίας της επαρχιακής πόλης που ζουν κάνουν τον έρωτά τους αδύνατον. Μεσήλικας και χρυσοχόος πια επιστρέφει στην ίδια πόλη πριν εγκατασταθεί μόνιμα στην Νέα Υόρκη. Οι αναμνήσεις έρχονται και στην αναστάτωση που φέρνουν, οι χρόνοι μπερδεύονται τόσο, που ο μεσήλικας χρυσοχόος συναντά την ώριμη κυρία ως νεαρή κοπέλα και ξανά την ερωτεύεται. Αυτή τη φορά της υπόσχεται να την πάρει μαζί του στην Αμερική αλλά τα σχέδια αναβάλλονται και φεύγει πάλι χωρίς να της πει κουβέντα. Στο δρόμο προς τη Νέα Υόρκη θυμάται πως, όταν την είχε γνωρίσει έφηβος, είχε μάθει ότι κάποιος ώριμος άντρας είχε περάσει από τη ζωή της και της είχε υποσχεθεί ένα μεγάλο ταξίδι που βέβαια δεν έγινε ποτέ.
Ο Χρυσοχόος γράφει για τον ίδιον, μόνο για τον ίδιον πια, μιας και δεν υπάρχει κανένας άλλος πλέον. Γράφει στο τέρμα του, την Νέα Υόρκη, για ό,τι κατέγραψε πριν την τελειωτική του αναχώρηση από την πατρίδα του σαν από τη ζωή του.
Ένα μικρό μυθιστόρημα, ένα μικρό βιβλιαράκι που διαβάζεται απνευστί και δύσκολα ξεχνιέται όπως το υπόσχεται στο οπισθόφυλλο και το ίδιο.
Μια διπλή ιστορία αγάπης σε τρεις χρόνους. Παρόν, παρελθόν και εκεί όπου οι χρόνοι διασταυρώνονται.
Εκεί λοιπόν, στην διασταύρωση του χρόνου, στο φανταστικό και συγχρόνως υπέρ-ρεαλιστικό χρόνο, συνειδητά αναρωτιέσαι αν «η νοσταλγία αιχμαλωτίζει την ψυχή».
Αναρωτιέμαι …
13 σχόλια:
Πραγματικά ενδιαφέρον νότα μου... μπλέκονται όλα τόσο μοναδικά.. τόσο μαγευτικά. Σίγουρα κάθε γραμμή και κάθε λέξη κάνει τον αναγνώστη να θέλει να προχωρήσει παρακάτω για να μάθει τη συνέχεια. Κι εγώ όντας ανυπόμονο πλάσμα... (λέμε και τις αδυναμίες μας) θα το λατρέψω....
Καλό μήνα να έχεις. Μονάχα χαμόγελα να σε γεμίσει, χαρισμένα από τους ανθρώπους που αγαπάς. :-))
νοτακι μου κανει πολυ ενδιαφερον.
καλη σου ανοιξιατικη μερα. ελα απο κει να σε τραταρω γλυκο του κουταλιου.
φιλακια
Ετεροχρονισμένες συναντήσεις ψυχών θα το έλεγα εγώ... Πόσο συχνά δεν συμβαίνει αυτό;;...
Φιλάκια.
Πάρα πολύ ενδιαφέρον μου ακούγεται! Να'σαι καλά για την ενημέρωση γλυκιά μου και καλή εβδομάδα να'χεις
Με τη νοσταλγία ποτέ δεν αιχμαλωτίζεις την ψυχή, αλλά την απελευθερώνεις. Με αυτήν καταφέρνεις να συνδέσεις ότι έζησες με αυτό που ζεις και απλώνεσαι ΕΛΕΎΘΕΡΑ να ζήσεις αυτό για το οποίο δεν πρόκειται ποτέ να νοσταλγήσεις ξανά, γιατί είναι μπροστά.
Kalynama μου καλησπέρα σου.
Πράγματι η πλοκή ήταν μοναδικά δοσμένη και αν και δεν είμαι ανυπόμονη με τα βιβλία που διαβάζω, προσπαθώντας να τα γευτώ σιγά – σιγά, προσπαθούσα να καταλάβω κατά που με οδηγεί η συγγραφέας. Το μαγικό λοιπόν ήταν το ερώτημα: η νοσταλγία αιχμαλωτίζει τη ψυχή;
Αλίκη ήρθα και πήρα από το γλυκάκι σου και από όλα τα καλούδια. Σε ευχαριστώ και από εδώ.
Καλό σου βράδυ μαζί με τα παραμυθάκια σου.
Μαριάννα μου ίσως τόσο συχνά που η νοσταλγία αιχμαλωτίζει τις ψυχές μας.
Καλό βράδυ.
Βροχούλα μου ευχαριστώ. Προχώρα και μη φοβάσαι τίποτα.
Καλό σου βράδυ και σένα.
Αληθινέ αν έχεις δίκιο τότε υπάρχει ελπίδα.
Σε ευχαριστώ.
νοτα μου ηρθα να ευχαριστησω σε.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.
Εξαρτάται ,τον χαρακτήρα του ανθρώπου.
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έπραξαν ότι η ψυχή τους ,τους πρόσταζε και η ψυχή πήρε σύντροφο την νοσταλγία και προχώρησαν μπροστά...και έγιναν ο ένας αιχμάλωτος του άλλου.
Και υπάρχουν κι άλλοι που λειτούργησαν αντίθετα ,έκαναν αυτό που τους πρόσταζε η ψυχή τους και πήραν την νοσταλγία μαζί τους ,για να θυμούνται πως πάντα έτσι πρέπει να λειτουργούμε. Από ψυχής.!!!
"η νοσταλγία αιχμαλωτίζει την ψυχή"
Πολλά πράγματα αιχμαλωτίζουν τη ψυχή, η νοσταλγία όμως τη κλειδώνει και πετάει το κλειδί.
Εσείς, ποιον χρόνο θα προτιμούσατε;;;
Καλησπέρα!!Ο συγχρονισμός των συναισθημάτων οδηγούν την ευτυχία μακρυά!!Να είσαι καλά!!
Tdjm την καλησπέρα μου.
Έχετε συναντηθεί εσύ και η νοσταλγία. Ως γνωστή σου λοιπόν την ορίζεις σοφά.
Κούκε μου, το πετάει μακριά – πολύ μακριά. (Αν βρω το δικό σου θα σου το φέρω και αν βρεις το δικό μου φέρτο μου σε παρακαλώ).
Ακατανόμαστε θα προτιμούσα το παρελθόν. Όμως δεν διαλέγεις. Διαλέγεις;;;
Sealike 2 στο ασύγχρονο λοιπόν η ευτυχία; Μεγάλα τα ζόρια μας.
Καλή σου νύχτα
Δημοσίευση σχολίου