Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2008

Σήμερα γνώρισα μια … φωτογραφία.

Μια φωτογραφία μιας νέας γυναίκας και μάλιστα στην πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής της, όπως συνηθίζεται να λέγεται η ημέρα του γάμου της. Έχω ενστάσεις για την συνήθεια αυτή αλλά δεν είναι της ώρας. Της ώρας είναι αυτό που απεικόνισε ο φακός, ένα υπέροχα μαγευτικό χαμόγελο από ένα καθάριο πρόσωπο χωρίς κανένα σημάδι προσποίησης.
Λατρεύω τις φωτογραφίες για πολλούς λόγους και αυτή η συγκεκριμένη (όχι βέβαια αυτή που βλέπετε) επιβεβαίωσε τον κυριότερο. Ανέκαθεν πίστευα πως ο φακός είναι αξιόπιστος μάρτυρας του θέματός του.
Μου γνώρισε λοιπόν μια γυναίκα τόσο ώριμα ανθρώπινη, τόσο μετρημένα όμορφη, τόσο προσγειωμένα ευτυχισμένη, τόσο απόλυτα κυρίαρχη της στιγμής που ζούσε που ξαφνιάστηκα με το πόσα μπορεί να είναι ένας «ξάστερος» άνθρωπος.

Στις ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μας, στο πρόσωπό μας, φαίνεται από τι υλικό είμαστε πλασμένοι και όταν εκείνη τη στιγμή ακουστεί το «κλικ» της μηχανής η ακτινογραφία της ψυχής μας θα συντροφεύει εμάς και θα αποκαλύπτει στους άλλους την ταυτότητά μας χωρίς λόγια, άμεσα και καταλυτικά.
Αντίθετα όταν πονάμε, θαμπώνουμε, θολώνουν όλα και η παραμόρφωση όταν συναντήσει το φακό προσφέρει τον τρόμο που δεν κάνει για συντροφιά μας και που ελάχιστοι αντέχουν να δουν κατάφατσα.


Την γυναίκα αυτή δεν την ξέρω και πιθανόν να μην την γνωρίσω ποτέ από κοντά αλλά λίγη σημασία έχει αυτό. Έτσι εύχομαι στην φωτογραφία της τίποτα να μην αλλοιώσει τον θησαυρό της.

7 σχόλια:

Roadartist είπε...

και εγω λατρευω τις φωτογραφίες .. μπορούν να σε ταξιδεψουν στο χρονο.. καλο βραδυ..

Alkmini είπε...

η φωτογραφια πιανει τη στιγμη που περναει και χανεται, οπως η καρδια μας κραταει την αισθηση, τη γλυκα της καθε στιγμης, βαθια φυλαγμενη μεσα της.

Takiz είπε...

Δυστυχώς ή ευτυχώς ο φακός κρατάει την αλήθεια και αυτό μας δίνει.
Συναρπάζομαι όταν γίνεται αυτό.

Πιστεύω πως η φωτογραφία είναι ένας πίνακας. Ένας πίνακας που δεν μπορείς να διορθώσεις. Αν τον διορθώσεις τότε έχεις έναν άλλο πίνακα.

Η μοναδικότητα της στιγμής αποτυπωμένη για πάντα.

Την καληνύχτα μου ξανά.....

sealike2 είπε...

Λατρεύω τις φωτογραφίες γιατί συνθέτουν το "παζλ" της ζωής σου!!Χωρίς φτιασιδώματα και υποκρισία!!Καλή συνέχεια!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Ο χρόνος, ταχύτατα παίρνει και μοιράζει ζωή, κι ανάμεσα σε αυτά τα πεταρισματά του, οι άνθρωποι, η φύση όλη, κάνουν τον κύκλο τους. Πίσω από το μάτι κάθε ανθρώπου, αποτυπώνονται άπειρες εικόνες. Κάποιες φορές μόνο σα σκέψη, καθώς συχνά μία εικόνα φέρνει στο νου μία άλλη, κι αυτό όλο, ενταγμένο σε μια φυσική ανθρώπινη διεργασία που λέγεται συνειρμός, δένει το άψυχο με την ψυχή, το όνειρο με την πραγματικότητα, και μετατρέπει κάθε τι που έχουμε ξαναδεί ή ονειρευτεί, σε συμβολισμό. Η ερμηνεία των συμβόλων, αυστηρά προσωπική . Ακόμα κι αν αυτό αφορά σύμβολα ενταγμένα στο κοινωνικό περιβάλλον, όπως μία σημαία, ένα εργοστάσιο, ή ένα γήπεδο μπάσκετ.
Η εικόνα, λοιπόν, είναι παντοδύναμη, σιδερένιος λοστός στο χέρι κάθε εξουσιαστή. Η αλήθεια που δέχεται κανείς από την εικόνα, δύσκολα αμφισβητείται... κι όμως! Είναι συχνά ο πιο εύκολος τρόπος να βγάλει κανείς επιπόλαια συμπεράσματα, καθώς ακυρώνει την διαδικασία της περισυλλογής πριν την αποδοχή της. Έτσι συχνά καταλήγουν πολλοί, να εκτιμούν ιδιαίτερα το φαίνεσθε απαντώντας απόλυτα πως ναι, τα ράσα κάνουν τον παπά. Και μάλλον αυτό ισχύει.
Θυμάμαι, για να έρθω στο θέμα μας, υπέροχες πόζες, γεμάτες αισθαντικότητα και τρυφερότητα, ανθρώπους που τους κοιτάς και τους λατρεύεις χρόνια μετά, μέσα από τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες τους... Κάποιες είναι διάσημων του κινηματογράφου, κάποιες επιτυχημένων... Μπροστά στον φακό, το πρόσωπο του ανθρώπου αλλάζει, γνωρίζει πως εκείνη την στιγμή περνάει στην "ιστορία". Το ίδιο μα ίσως και λιγότερο, αλλάζει όταν πολλά βλέμματα είναι στραμμένα πάνω του. Γι αυτό, κάθε φωτογράφος που δεν κάνει μόδα αλλά θέλει στον φακό του την αλήθεια, προσπαθεί πριν από όλα, να κάνει το "θέμα" του να ξεχάσει την ύπαρξη του φακού, να λευτερώσει την ψυχή του από τα δεσμά της επερχόμενης αποτύπωσης, από τους άγνωστους που έχει απέναντι του. Αυτός, που αυτό θα καταφέρει, έχει φωτογραφήσει πολύ περισσότερα από ένα όμορφο θέμα. Την Ψυχή. Την αλήθεια γυμνή. Άλλοι την αντέχουν και άλλοι όχι, κι αυτό έχει να κάνει με το τι κρύβει ο καθένας μέσα του. Αλλά όπως και να το κάνεις, σε μια τόσο αποκαλυπτική φωτογραφία, η ψυχή του θεατή δεν μπορεί να αρνηθεί την συμμετοχή. Προσωπικά, αγαπώ τόσο τις στενάχωρες φωτογραφίες, όσο και αυτές που ελαφραίνουν και γαληνεύουν την καρδιά. Παραδόξως, μία από τις πιο αγαπημένες μου, είναι «πλαστή», αποτέλεσμα τέχνης. Αρκετά γνωστή, από την ταινία “the kid” του Τσάρλυ Τσάπλιν.
Καλή νύχτα να έχεις!

M-meggie είπε...

Roadartist όλα πορεύονται αντάμα με τον χρόνο. Ακόμα και τα ταξίδια που μας οδηγούν οι φωτογραφίες ο χρόνος τα προσδιορίζει και κάθε φορά μπορεί να είναι διαφορετικά γιατί και πάλι ο χρόνος τα αλλάζει.

Αλικάκη συμφωνώ μαζί σου. Αχ αυτή η καρδιά, πόσα μπορεί να χωρέσει!!!

Takiz η μοναδικότητα της αλήθειας του καθενός μας, στην οποιαδήποτε στιγμή έχει καταγραφεί, συναρπάζει σαν πολύτιμη αυθεντική ανακάλυψη.

Sealike2 και το «παζλ» της ψυχής μας.

Ανεμοσκορπίσματα πιστεύω πως η φωτογραφία γίνεται αποκαλυπτική και με την ικανότητα του φωτογράφου να διαλέξει την κατάλληλη στιγμή αλλά κυρίως με το αν το … θέμα της φωτογραφίας ΘΕΛΕΙ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙ να αποκαλυφθεί.

Καλή νύχτα σε όλους μας.

marianaonice είπε...

Φωτογραφίες δείχνουν τη ζωή μας σαν παλιό σινεμά, ανάλογα με τις στιγμές που τραβήχτηκαν, νομίζω πάντα έχουν κάτι να πουν είτε είναι "στημένες" είτε είναι "φυσικές"! Είναι αυτό που λες ανάλογα τι θέλει το "θέμα" της φωτογραφίας!!
Καλό ξημέρωμα φίλη μου.
Υ.Γ. Σου άφησα σχόλιο και στην προηγούμενη ανάρτησή σου.