Αφορμή για τις σκέψεις αυτές ήταν μια απλή ερώτηση που δέχτηκα από έναν ιδιοκτήτη blog σχετικά με την πόλη που ζω.
Έκανε μια απλή ερώτηση υπό άλλες συνθήκες. Τη διάβασα το απόγευμα, ενώ ήμουν στη δουλειά και αμέσως μου ήρθε ζόρι. Ήδη του απάντησα πως δεν ξέρω αν είμαι έτοιμη να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση. Όμως το σκέφτομαι. Δηλαδή σκέφτομαι το γιατί.
Γιατί να ζοριστώ; Γιατί να μην πω αμέσως που ζω; Μια εύκολη απάντηση υπό άλλες συνθήκες. Εάν κάποιος γνωστός της στιγμής, περαστικός από τη δουλειά μου, ας πούμε, με ρωτούσε: εδώ μένετε; Θα απαντούσα φυσικά αμέσως.
Βέβαια για να πω την αλήθεια μου αποφεύγω γενικώς να κάνω ερωτήσεις τύπου: Από που είστε; Τι δουλειά κάνετε; Τι δουλειά κάνει ο σύζυγος; Πόσα παιδιά έχετε; Κ.λπ. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν μου βγαίνουν. Στην ουσία δεν με ενδιαφέρουν τα στοιχεία που μας περιγράφουν εξωτερικά. Ακούω τους ανθρώπους τι λένε, διαβάζω τι γράφουν ως προς το τι νιώθουν, τι πιστεύουν, τι αντιλαμβάνονται, πως επηρεάζονται, πως αντιδρούν σε ότι βιώνουν.
Ίσως γι’αυτό δεν απάντησα, αν και υπάρχει και κάτι άλλο.
Η μετάβαση. Μεταβαίνω σε ένα άλλο στάδιο της ζωής μου εδώ και πάνω από δύο χρόνια. Σταδιακά αλλά σταθερά και σε αυτό δεν χωράει τίποτα από τα παλιά. Δεν μπορώ να προσδιορίζομαι από τα κοινωνικά χαρακτηριστικά μου. Θέλω η ταυτότητά μου να οριοθετείται από ό,τι εισπράττω εγώ από εμένα και ό,τι οι άλλοι από εμένα με τον οποιονδήποτε τρόπο.
Ανήσυχε, με ανησύχησες όπως μπορεί να δεις αλλά γνωστά μου, τα λημέρια της ανίχνευσης και του παραμικρού μου.
Είναι να μην κοιτάξεις μέσα σου, αν το κάνεις, όλα έρχονται φυσιολογικά.
13 σχόλια:
Να ρωτησω μονο αν μενετε στο Ηρακλειο Κρητης;
Καλησπέρα και σε σένα. Πραγματικά καταλαβαίνω το κομμάτι της μετάβασης που λες και πως θέλεις ν'αποκοπείς από τα παλιά. Θεωρώ πως είναι υγιές να θέλουμε να γυρίσουμε σελιδα και να μην ξεφυλλιζουμε πια. Δεν είναι απαραίτητο. Η ψυχή μας μπορεί να ξαναγεννηθεί. Τουλαχιστον αυτό πιστεύω εγώ..
Ανήσυχε δεν μένω στο Ηράκλειο αν και η φωτογραφία του λιμανιού μου είναι το λιμάνι των Χανίων.
rain η ψυχή ξαναγεννιέται, μόνο που τη δεύτερη φορά ο τοκετός είναι επώδυνος και χρονοβόρος.
Καλημέρα μας.
Συμφωνώ απόλυτα! Σημασία δεν εχει τι κανεις καποιος..καταλαβαινω τι εννοεις. Πραγματικα! Κατα μια περιεργη συμπτωση, και εγω νιωθω οτι βρισκομαι σε τετοια φαση μεταβασης.. να δω ομως αν θα καταληξω καπου τελικα καλα :)
Ουτε μενατε παλια στο Ηρακλειο;
Ανήσυχε, μάλλον σου μοιάζω με κάποια άλλη. Όχι, δεν είμαι από την Κρήτη και ποτέ δεν έμεινα εκεί. Δύο φορές διακοπές έχω πάει στα Χανιά. Μια πόλη που ερωτεύτηκα.
Roadartist θέλω να πιστεύω πως θα καταλήξουμε κάπου αφού έχουμε κάνει τη διάγνωση (χαχα, ας το διασκεδάσουμε και λίγο). Η λέξη κατάληξη όμως δεν είναι, νομίζω, η σωστή. Δεν καταλήγεις, μάλλον απόσταξη ζωής κάνεις και αυτό που συλλέγεις το κάνεις τρόπο για να συνεχίσεις.
Κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο, πρέπει
νάσαι υπερήφανος κ' ευτυχισμένος.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.
Kαβαφης
Σε ευχαριστώ για τον τρόπο που διάλεξες να πεις ότι κατάλαβες τι έγραψα, γιατί ένιωσα σαν κάποιος να με χτύπησε στην πλάτη και να είπε: προχώρα.
Είναι χάρισμα η διαίσθηση.
Ευχαριστώ
Η όλη μαγεία των μπλογκς συνίσταται σε αυτή την ανωνυμία.
Όλο το θέμα είναι αν αυτά που διαβάζεις από κάποιον άγνωστο αξίζουν την προσοχή σου και όχι το ποιός η ποιά ειναι εκείνη-ος που κρύβεται πίσω από τις λέξεις.
Καλώς σε βρήκα.
Παω τώρα να ακούσω τις ειδήσεις των οχτώ,μη και πέσει ο Θέμος από το μπαλκόνι σε ζωντανή σύνδεση και χάσω το θέαμα!
χαχαχα. Δεν έχω φύγει ακόμα από το γραφείο, οπότε αν συμβεί κάτι τέτοιο εγώ θα το δω κονσέρβα. Άτυχη είμαι.
Καληνύχτα, και ... ευχαριστώ για το "καλώς σε βρήκα".Είναι όντως μαγικό να σε ζεσταίνει μια κουβέντα κάποιου άγνωστου - γνωστού.
Συμφωνώ και εγώ ότι η μαγεία των blogs είναι η ανωνυμία μας. Εδώ κολλάει το "ο καθένας ψυχανεμίζεται τι κρύβει ο άγνωστος διαδικτυακός φίλος στην ψυχή του και σιγά - σιγά γίνεται γνωστός της καρδιάς μας και του μυαλού μας και όχι των αισθήσεών μας".
Όσο για τη μετάβαση φίλη μου, λίγο πολύ όλοι την περάσαμε πιστεύω κάποια στιγμή στη ζωή μας ή την περνάμε ακόμη. Σου αφιερώνω μερικούς στίχους που σκάρωσα κάποτε σε μία τέτοια μετάβασή μου.
"Γλυκιά η ζωή
μα τόσο λίγη
Δεν αξίζει να φιλοσοφούμε πολύ.
Μόνο να προχωράμε γοργά
σταθερά όμως και αποδοτικά,
κι αν τύχει να καθυστερήσουμε
κάπου άσκοπα
ας μη χάνουμε την υπόλοιπη ζωή μας
θρηνώντας γι΄αυτή την καθυστέρηση!".
Καλό ξημέρωμα Νότα μας.
κι εγω καταλαβαινω αυτο που εννοεις νοτα και φανταζομαι παρα πολλοι απο μας κανουν το ιδιο...ειναι ευλογια να δουλευεις με τον εαυτο σου και να εισαι παντα σε εγρηγορση...τουλαχιστον ετσι το εκλαμβανω...
Μαριάννα μου, που κάποια καλή τύχη σε έφερα ως φαίνεται στο δρόμο μου (δεν υπερβάλω, σε ευχαριστώ για τους στίχους. Μόνο που να: πιστεύω πως αν δεν φιλοσοφήσεις, αν δεν βυθιστείς, δεν αντιλαμβάνεσαι το νόημα αυτών που "σκάρωσες".
Οι δε, καθυστερήσεις, δεν προσφέρονται για θρήνο. Το αντίθετο. Αυτό το ξέρει το μυαλό, αλλά καμιά φορά, η καρδιά δεν θέλει να υπακούσει.
"Μαρία λεμονάτη!!!" μου, υποθέτω και εσύ ευλογημένη είσαι. Ας συνεχίσουμε τη δουλειά λοιπόν και όταν έρχεται η κόπωση θα συναντιώμαστε εδώ.
Δημοσίευση σχολίου