Αν λοιπόν ...

Σπάνιες φορές με το φως της μέρας μου βγαίνουν λόγια ... συνήθως οι νύχτες θέλουν εκτόνωση. Σήμερα όμως δίχως αφορμή το φως της μέρας, λίγο μουντό είναι η αλήθεια, μου φαίνεται ιδιαίτερα σκοτεινό χωρίς αφορμή. Αιτίες υπάρχουν, πάντα θα  υπάρχουν εφόσον ζω, αλλά κάποιες φορές δεν είναι αλήθεια πως βαραίνουν περισσότερο; Όπως και να'χει το μειονέκτημα, το ελάττωμά σου πάντα σε δυσκολεύει και πως εγώ θα αποτελούσα εξαίρεση; 
Βασικό ελάττωμά  μου εδώ και πολλά χρόνια, αλλά μάλλον τελευταία το συνειδητοποίησα στο μεγαλείο του, είναι πως "συγχωρώ" εύκολα αλλά συγχρόνως "θυμάμαι" και τα πάντα! Κρίμα θα μου πεις να κάνω μισές δουλειές, αλλά πως να το κάνουμε, δίνω άφεση αμαρτιών και δεν εμμένω στις αδικίες που μού γίνονται αλλά τις θυμάται η καρδιά μου. Τελικά αναρωτιέμαι οι πληγές γιατρεύονται; Μάλλον όχι. Επουλώνω δεν σημαίνει εξαφανίζω, σημαίνει ίσως κρύβω, γλυκαίνω, ελαφρύνω ή ό,τι άλλο παρόμοιο θέλετε αλλά όχι εξαλείφω. Η συγχώρεση σ'εμένα φαίνεται πως δεν ολοκληρώνεται. Κρίμα μου! Ίσως αν το κατάφερνα να ένιωθα πολύ πιο ελεύθερη. Τώρα είμαι δέσμια της καρδιάς μου και μου  φαίνεται πως με αδικώ οικτρά.
Όλοι έχουμε ελαττώματα (φτηνή δικαιολογία μου ακούγεται αυτό, αλλά ...), πρέπει να αποδεχτώ κι εγώ το συγκεκριμένο. Αν κάποτε "διορθωθώ" - ας αφήσουμε και ένα "αν" να υπάρχει - θα γίνει πιστεύω αυθόρμητα, χωρίς σκέψη, χωρίς διαδικασία. Αν λοιπόν ...