"Δοθείσης ευκαιρίας"

Ήθελα πολύ καιρό να γράψω γι'αυτό τον συνδυασμό λέξεων και για το νόημά του.
"Δοθείσης ευκαιρίας",κοινώς, μιας και δεν έχω κάτι άλλο να κάνω ... ας .... μιλήσουμε, βρεθούμε, κάνουμε παρέα κ.λπ.
Μου φαίνεται τόσο "απεχθές" το νόημα αυτό που πολλές φορές με "ψάχνω" μήπως και λειτουργώ έτσι, χωρίς να το καταλαβαίνω, διότι συνειδητά, προσέχω με απόλυτο τρόπο να μην το κάνω, ούτε για τα απλούστερα πράγματα. Δεν μιλάω βέβαια για τα "μη προγραμματισμένα" που αρκετές φορές μπορεί να εξελιχθούν σε εξαίσια για χίλιους δυό λόγους αλλά και γιατί ήταν απρογραμμάτιστα. Μιλάω για  τις καταστάσεις που οι άνθρωποι "χρησιμοποιούνται" από συνανθρώπους τους μόνο όταν και για όσο τους είναι "βολικό", διαφορετικά "οι συνθήκες" υπαγορεύουν την απουσία και την ανγόηση και μάλιστα με "λογική, λογικότατη" δικαιολογία, που ονομάζεται "συνθήκες" !!!
Έχω μία "φίλη" που θυμάται να μου κάνει παράπονα για το ότι δεν επικοινωνώ μαζί της κάθε Σάββατο 11.30 με 12.00 π.μ. που είναι η "ώρα της" για το καφεδάκι της. Τότε και μόνο τότε αναρωτιέται γιατί χάθηκα και πόσο πολύ προσπαθεί η ίδια να μην "απο-μακραίνει" η μία από την άλλη γιατί χαίρεται (βλέπε: την διασκεδάζει) η παρέα μου. Έχει επίσης και απορία γιατί εμένα δεν μου λείπει αυτή! Με λίγα λόγια, κατ'αυτήν, θα έπρεπε να αισθάνομαι την έλλειψή της την συγκεκριμένη μέρα και τις συγκεκριμένες ώρες και αν ήμουν λογικός άνθρωπος θα δήλωνα το παρόν "αυθορμήτως και άμεσα" στο προσκλητήριο της σχέσης μας. (Εγώ πάντως είμαι ... παράλογη).
Αυτό ήταν απλώς ένα μικρό παράδειγμα για να αποσαφηνίσω εντελώς για τι πράγμα μιλάω. Υπάρχουν πολλά τέτοια παραδείγματα που με βάζουν σε υποψίες πως πολλοί άνθρωποι έχουν τόσο "βυθιστεί" μέσα τους, που έχουν χάσει την αίσθηση της πραγματικότητας, που πιστεύουν πως ο κόσμος όλος γυρίζει γύρω από αυτούς, τις επιθυμίες τους, τις βολές τους. Μέχρι εκεί θα μπορούσα να αγνοήσω το φαινόμενο ως μη ενδιαφέρον για μένα, με την έννοια πως αφού έχω την δυνατότητα να "απαλλάσσομαι" από τέτοιους τύπους, δεν υπάρχει λόγος να με προβληματίζουν. Όμως, ναι, υπάρχει πάντα κι ένα "όμως", τα πράγματα δυσκολεύουν όταν πρόκειται γι' ανθρώπους που "δηλώνουν" νοιάξιμο για σένα και φυσικά όταν γι'αυτούς νιώθεις κι εσύ το ίδιο.
Τι παρεξήγηση!!! Σ'αυτό το "ίδιο", το αμοιβαίο νοιάξιμο, υπάρχει τεράστια απόσταση τελικά και όσο κι αν προσπαθείς να την αγνοήσεις δεν τα καταφέρνεις. Είναι γεγονός πως μετά από καιρό πλέον χωρίς να το θέλεις, αρχίζεις το "μέτρημα" και την "αξιολόγηση" της αμοιβαιότητας κι έτσι πια γίνεται περίπλοκο το πράγμα όλο. Εξ'ου και το "τέλος" των σχέσεων τέτοιου τύπου, "δοθείσης ευκαιρίας".