Η αντηρίδα μου

Οι μέρες περνάνε σαν να μην υπάρχουν. Αυτοματοποιημένα όλα, δίχως σχεδόν καμία συμμετοχή. Απούσα από τις ώρες, όπως σχεδόν πάντα προτιμώ όταν δεν αντέχω την αγωνία του αύριο. Κάποτε είχα συντροφιά, μίλαγα, έλεγα λόγια, ξόρκιζα τα φαντάσματά μου, τώρα όχι. Άσχετο αυτό τώρα, μα το γράφω, να το διαβάσω, να το χωνέψω. Απαλύνει σιγά σιγά το παράπονο, άλλωστε εγώ αναγκάστηκα να το επιλέξω αυτό. Είναι προτιμότερη η μοναξιά από το αίσθημα του βάρους σου σε έναν άλλον άνθρωπο που έχει επιλέξει να'χει κι άλλα βάρη. Αλλά τι έλεγα? Ναι, για τον άχρονο χρόνο μου. Απορώ πως περνάει και είναι αξιοθαύμαστο πόσο απούσα είμαι. Τόσο απόλυτα απούσα που φτάνει το βράδυ και πρέπει να με πείσουν οι δείκτες του ρολογιού πως ολοκληρώνεται το 18ώρο και πως θα καταφύγω επιτέλους στον ύπνο. Υπάρχουν όμως τα ύπουλα όνειρα και μου στερούν τουλάχιστον τις λίγες "αλαφρές" μου ώρες. Όλα ύπουλα είναι όταν μετεωρίζεσαι. Ύπουλα και εσκεμμένα ανεξάρτητα με το ποιός ή ποιοί ή τι είναι αυτό που σε επιβουλεύεται.

Η πιο σκληρή προετοιμασία μου είναι τούτοι οι χρόνοι, αν ποτέ κάποιος μπορεί να προετοιμαστεί ...

Τα γράφω όλα αυτά όμως συγχρόνως νιώθω και την "αχαριστία" μου. Πως μπορώ να ζωγραφίζω με μαύρες πινελιές την εσωτερική μου ζωή όταν γύρω μου υπάρχουν τόσα ερεβώδη? Έχω επίγνωση, όμως πως η λογική να νικήσει το συναίσθημα ή έστω πως να ισορροπήσει την ζυγαριά? Μεγάλο πράγμα το ζύγι και δυστυχώς όταν πρόκειται για κατηφορική πορεία αστοχώ να το αποκτήσω. Μπορεί και καν να μην προσπαθώ. Μπορεί και να προκαλώ την τύχη μου. Μπορεί και να τρομάζω με τρόμο Μέγα μην χάσω την αντηρίδα μου.

Απόψε να μην ονειρευτώ τίποτα άλλο εκτός από την πρώτη πανσέληνο αυτού του καλοκαιριού ... μα μου λείπει το φεγγάρι μου.

(αυτό το φεγγάρι είναι κλεμμένο)

Αλληλογράφοι ... καλή σας νύχτα.