Πόσο μίζερο να κοιτάζεις κλεφτά από κλειδαρότρυπες, από γρίλιες, από μακριά. Να προσπαθείς να μαντέψεις ανάλογα με την ώρα και την μέρα.
Πόσο μίζερο το να ξέρεις πως αυτό πρέπει να το κόψεις γιατί σε "κόβει", κι όμως ..."It's Beyond My Control!"
Πολλά χρόνια πάντως πίστευα στην επιμονή μου, θεωρούσα πως ήταν ένα βασικό προτέρημά μου, άσχετα αν σχετικά πρόσφατα ανακάλυψα πως μπορεί να είναι συγχρόνως και μειονέκτημα έως ... βλακείας πλέον.
Για να δούμε, γίνεται να με αναχαιτίσω;
Πόσο μίζερο το να ξέρεις πως αυτό πρέπει να το κόψεις γιατί σε "κόβει", κι όμως ..."It's Beyond My Control!"
Πολλά χρόνια πάντως πίστευα στην επιμονή μου, θεωρούσα πως ήταν ένα βασικό προτέρημά μου, άσχετα αν σχετικά πρόσφατα ανακάλυψα πως μπορεί να είναι συγχρόνως και μειονέκτημα έως ... βλακείας πλέον.
Για να δούμε, γίνεται να με αναχαιτίσω;
6 σχόλια:
Το "επιμονή" είναι θετική διατύπωση που, για μένα, δε μπορεί να είναι μίζερη. Νομίζω, πως αναφέρεσαι στην κακοφορμισμένη, εκφυλισμένη, αρνητική εκδοχή της επιμονής, που είναι η εμμονή. Αυτό που κάνει τη διαφορά μεταξύ τους, θα έλεγα, πως είναι η ανταπόκριση, ή η έλλειψή της.
Δηλαδή Love μου όταν υπάρχει ανταπόκριση είναι αποδεκτή η "επιμονή" και όταν δεν υπάρχει μετατρέπεται σε εμμονή;
;)
Να εξηγήσω πώς εννοώ το σχόλιο που έκανα: όταν υπάρχει ανταπόκριση σε κάποια προσπάθεια που κάνουμε, παίρνουμε θετική ανατροφοδότηση, που λειτουργεί ως κίνητρο για να συνεχίσουμε, να επιμείνουμε. Όταν όχι μόνο δεν υπάρχει ανταπόκριση, αλλά συνεχιζόμενο κάτι επί μακρόν δημιουργούνται και αντι-κίνητρα για την περαιτέρω συνέχειά του (για παράδειγμα, αισθανόμαστε "μίζερα", νιώθουμε ότι αυτό που κάνουμε "μας τρώει") - κι εμείς, παρ'όλα αυτά, το συνεχίζουμε, παύει να είναι προς όφελός μας, δεν είναι παραγωγικό, επομένως δεν το χαρακτηρίζουμε θετικά. Ούτε για χάρη μας "επιμένουμε", ούτε για χάρη άλλου (δε μας το ζητά κανείς). Οπότε, για ποιόν λόγο συνεχίζουμε, αν όχι επειδή δε μπορούμε να επιβληθούμε στον εαυτό μας να σταματήσουμε; Εξ ου και ανέφερα την εμμονή. Διαφωνείς;
Συμφωνώ γι'αυτό και ελπίζω να με "αναχαιτίσω", όμως, αν και το κριτήριο της λογικής είναι το "όφελός μας", υπάρχει κατ'εμέ και το κριτήριο του ενστίκτου που δεν ταυτίζεται πάντα με αυτό της λογικής και συνεχίζει επί πολύ να μένει πιστό στο συναίσθημα έως ότου καταφέρει να μπει σε "όρια" λογικής.
Σ'αυτή την διαδικασία είμαι (αν και δεν μου αρέσει καθόλου η λέξη διαδικασία).
:)
Η απάντησή σου μου θύμισε το εξής, από την Κική Δημουλά: "εμμονή είναι το χρέος μας απέναντι στον όρκο που δώσαμε στην ελπίδα, ότι δε θα την εγκαταλείψουμε ποτέ, ακόμη κι όταν εκείνη μας εγκαταλείψει." :-)
Ακριβώς αυτό!!!! (αν και δεν το είχα "σημειώσει" στην Δημουλά)
Και να σου πω και κάτι ακόμα;
Δεν ξέρω αν λυπάμαι που με έχει εγκαταλείψει η ελπίδα. Μου μοιάζω πιο απελεύθερη.
Δημοσίευση σχολίου