Για δες

Κάποιες φορές σκέφτομαι πως είμαι φτιαγμένη μόνο από λάθη, μικρά-μεγάλα, κάποιες άλλες πως από τα πολλά "σωστά" μου οι άλλοι τρομάζουν και χάνονται απ'την ζωή μου, μα όπως και να'χει το αποτέλεσμα είναι πως έχω πάρει πια την άκρη μου.
Και τώρα τί, λοιπόν? Κυκλοθυμία και ύψος-βάθος. Διαδρομές λίγο πολύ γνωστές, μα εκείνο που με φοβίζει περισσότερο είναι η στωικότητα που με κατέχει, σαν κάποια άλλη να είναι στην θέση μου και όχι εγώ. Τρομάζω με την απάθεια, με την απόσταση που παίρνω ακόμα και από τα πιο επώδυνα. Με κοιτάζω σαν ξένη! Έγινα άγνωστη για μένα!Με βαραίνει η καθημερινότητα, με πνίγει το σφίξιμο του πανικού, του χρόνιου πανζουρλισμού στο στομάχι. Δεν  με ηρεμεί ούτε και η δουλειά ή μάλλον με φορτώνει ακόμα κι αυτή.
Όλα μια μουντζούρα κι εγώ μια τελεία ατελή ..... πολύ ατελή.
Μια εικόνα γνώριμη μόνο στους άλλους, σαν μάσκα.
Για δες λοιπόν πως καταλήγεις! Για φαντάσου! Τόσος κόπος για ένα τόσο αδιάφορο τέλος!