Εξουθενωτική διαδικασία!

Όταν ξαναδιαβάζω ό,τι κατά καιρούς έχω γράψει, ξαφνιάζομαι σχεδόν πάντα. Τα έχω γράψει αυτά εγώ; Πως; Μπορώ να ... γράφω; Κάποιες φορές μάλιστα δεν θέλω να ... ξαναδιαβάζω, σαν να τρομάζω, σαν να πονάω πάλι, σαν να μην θέλω αναμνήσεις.

Υπάρχει μια παροιμία, "ήταν στραβό το κλήμα, το έφαγε κι ο γάιδαρος". Πολύ σοφή όπως γενικώς σοφό είναι ό,τι ο λαός εκφράζει.

Ήμουν όμως "στραβή" εξ'αρχής; Με θυμάμαι αισιόδοξη και χαρούμενη να ξυπνάω κάθε πρωί παρότι το περιβάλλον μου δεν ήταν τέτοιο από τα μικρά μου χρόνια. Κι όμως εγώ καθημερινά όταν έβλεπα τον ήλιο ένιωθα δυνατή και όμορφη. Βέβαια τότε, ήμουν παιδί και τα παιδιά λένε είναι ανέμελα. Υπήρχε και η κεντρική φιγούρα της ζωής μου, η μητέρα μου, που πρέπει, από ό,τι καταλαβαίνω τώρα να ήταν η δύναμή μου, πραγματική ή φανταστική, δεν παίζει ρόλο. Αυτό πίστευα έως πολύ πρόσφατα και ακόμα μέσες άκρες.

Σχέση δύσκολη γενικά η σχέση μου μαζί της. Διαφορετικοί χαρακτήρες, διαφορετικά γονίδια, διαφορετικές ζωές, διαφορετικές ματιές ψυχής. Πως να ταιριάξουν; Το ότι η μία έχει γεννήσει την άλλη δεν είναι εχέγγυο για αρμονική σχέση μάλλον προοιωνίζεται μια εξουθενωτική διαδικασία.