Προσδοκία μιας ... ελπίδας

Ποιός να μου τόλεγε πόσο δύσκολο θα ήταν να κατακτήσω μια ελπίδα.

Πρώτα, τα δύσβατα τα δρασκέλιζα με ένα ανάλαφρο πηδουλάκι γιατί ήταν τόσο φυσικά αναμενόμενο το αύριο, το καινούργιο, το προσδοκώμενο, με λίγα λόγια το ελπιδοφόρο.
Μετά, χωρίς προειδοποίηση, το αύριο - ρουτίνιασε, το καινούργιο - πάλιωσε, το προσδοκώμενο είχε φτάσει κι είχε παρέλθει και με λίγα λόγια επίσης τίποτα δεν κόμιζε ελπίδα.

Σάστισμα.
Ξάφνιασμα.
Αυτό ήταν;
Όλα είναι πίσω πια;
Εκεί, στο πριν θα μείνω;

Μα πέρασε το πριν, περνάει το τώρα και φέτες - φέτες γίνεται πριν κι αυτό.
Με κομμάτιασε και μένα.
Με σκόρπισε έως ότου... με έδιωξε.

Δεν είναι πανέμορφα περίεργο;;

Μέρα με τη μέρα με απομάκρυνε. Με απέβαλε. Μόνο του. Δεν έκανα τίποτα εγώ. Το αντίθετο. Εγώ επέμενα. Είχα γαντζωθεί γερά. Έλεγα: "που να πάω;". Κι' όμως αυτό σταθερά μου είπε: "ΦΥΓΕ" . Όχι μια φορά. Πολλές. Πάρα πολλές. Όσο γλυκά με προσέγγιζε, τόσο κι άλλο τόσο γλυκά με απομάκρυνε. Μαεστρία λέγεται αυτό. Όχι απότομα, όχι βίαια, όχι με τρόπο που να φέρει αντίδραση. "Πήγαινε" μου είπε, "στο καλό. Κάπου μπροστά κάτι θα υπάρχει, ολόφρεσκο, δροσερό, όμοιο αλλά όχι ίδιο, γνώριμο μα στις λεπτομέρειες κάπως αλλιώς".

Ω τι ευτυχία!!!! Φύσηξε μαΐστρος επιτέλους. Προσδοκία ελπίδας μου μυρίζει.

Ήσυχα λοιπόν.
Ήρεμα.
Να απολαύσω το αεράκι.
Να χαρώ την ευχή.
Να νιώσω την έναρξη, την παντοδύναμη αρχή.
Να πάρω την ανάσα μου και να την κρατήσω μέσα μου όσο περισσότερο μπορώ.

Πόσο καιρό περίμενα την δύναμή μου και με πόση υπομονή αυτή περίμενε εμένα!!!

Κάνουμε στάση λοιπόν εδώ, να φιλιώσουμε, να αγαπηθούμε απ' την αρχή, να ... το γλεντήσουμε ρε αδερφέ.

Καθίστε όλοι. Είστε ευπρόσδεκτοι. Θα σας τρατάρουμε από ό,τι διαθέτουμε ...