Τα βαζάκια στα ... ράφια.

Όλα έχουν τελειώσει εκτός από την τακτοποίηση.

Οξύμωρο. Πως τελείωσαν χωρίς να ταχτοποιηθούν πρώτα;
Κι' όμως υπάρχει τρόπος. Άλλοτε αιφνίδια, κι άλλοτε νομοτελειακά το τέλος έρχεται και απομένει χωρίς βιάση να γίνει το συγύρισμα στο ράφι του.

Ράφια πολλά, όλων των ειδών, είναι η ζωή μας. Ψηλά, στενά, φαρδιά, ευρύχωρα, βαθιά, ρηχά. Βαζάκια αμέτρητα, τα ποικίλα γεγονότα, ασχέτου σπουδαιότητας που τοποθετούνται στα ράφια. Πολλές φορές μπαίνουν εκεί χωρίς σειρά, φύρδην μίγδην, από έλλειψη χρόνου αλλά και επειδή κακώς μπορεί να θεωρήσουμε πως είναι άχρηστη η επιμέλεια της τοποθέτησής τους. Αρκεί να μπουν στο ράφι. Αρκεί να βρουν όπως όπως μια θέση, πίσω ή μπροστά, δεν έχει σημασία και να μας αδειάσουν το τραπέζι. Το τραπεζάκι μας το θέλουμε άδειο, καθαρό και στολισμένο για την πορεία μας. Συμφωνώ και επικροτώ, μόνο που και τα ράφια θέλουν την ίδια πολιτική.

Δεν βιαζόμαστε φυσικά. Πρέπει να έχουμε και διάθεση, πρέπει να έρθει και η κατάλληλη στιγμή, το πλήρωμα του χρόνου, να έρθει το κάθε «τέλος» για να φορέσουμε ποδίτσα και να ξεκινήσουμε το αναγκαίο. Κάθε βαζάκι στο δικό του ράφι, με την ετικετούλα του που θα περιγράφει το περιεχόμενο, τα συστατικά, τη γεύση, την μυρωδιά και την "ημερομηνία λήξης του". Αυτό το τελευταίο παρακαλώ να μην ξεχαστεί. Είναι το πιο σημαντικό. Και αν σας πέσει κατά λάθος κανένα κάτω και γίνει θρύψαλα, μην ανησυχήσετε, το περιεχόμενο δεν παθαίνει τίποτα και γρήγορα σε νέο βαζάκι, σε νέα θέση, σε νέο ράφι.

Βαζάκια εκτεθειμένα, παραμελημένα, ξεχασμένα για πολύ καιρό έξω από το ράφι τους αλλοιώνουν το περιεχόμενό τους, το δηλητηριάζουν.
Ποιος θέλει στην πορεία του δηλητήριο;
Κανείς. Ούτε εγώ.

Στις μύτες των ποδιών λοιπόν για να βάλω ένα ακόμα βαζάκι στο πιο ψηλό μου ράφι.