Όταν ο θάνατος χτυπάει την πόρτα μας
ανοίγεις θες δεν θες.
Τίποτα δεν σε έχει προετοιμάσει
για τον ποιον, για το πότε,
αλλά το αποτρόπαιο είναι το πως.
Εκεί δίνεις τα ρέστα σου.
Εκεί πρέπει να μασκαρευτείς
και το πως , στον ποιον
να το κάνεις θέατρο.
Ποιος ξεγελιέται όμως;
Κανείς.
Ούτε κι εσύ, Κώστα μου.
Θάρθω όμως για την παράσταση
και δεν θα μου πεις πάλι
πως δεν την κατέχω την τέχνη.
Αυτή τη φορά, την τελευταία,
ως οφειλή μου
θα τα καταφέρω.
Θα δεις.
24 σχόλια:
Ο Θάνατος είναι η πιο αληθινή αλήθεια. Και τον αντέχουν όσοι και στην αλήθεια δείχνουν πρόσωπο.Δεν χρειάζονται φτιασίδια για την τελευταία παράσταση, σ΄αυτήν είναι όλοι ίδιοι κι ας προσπαθούν να φανούν διαφορετικοί κάποιοι που σέρνουν μαζί τους ψευδαισθήσεις της ζωής. Η αλήθεια του θανάτου εξισώνει, προσφέρει την ιδανικότερη ισότητα, αλλά και κουβαλάει τόση αδικία όση και η ζωή. Αν δεν υπήρχε ο θάνατος η ζωή θα ήταν κόλαση, οπότε ζωή δε θα υπήρχε. Μην παρηγοριέσαι με αυταπάτες, της αλήθειας το βάλσαμο ρίξε στον πόνο και ζήσε γιατί το ορίζει η ίδια η ζωή και η συνέχειά της. Ετσι μας θέλουν αυτοί που φεύγουν, έτσι θα θέλουμε κι εμείς τους άλλους όταν φύγουμε. Από το χώμα πλαστήκαμε κι εκεί καταλήγουμε, με μία μόνο διαφορά, τη διαφορά του καθενός μας στη μικρή ή τη μεγάλη διαδρομή μας την κάνει το μέγεθος της ψυχής και η πίστη στην Αλήθεια......
Το μέγεθος της αλήθειας αυτού του ανθρώπου που φεύγει, για μένα, ήταν μεγάλο.
Το μέγεθος της αλήθειας του πόνου μου, επίσης τεράστιο.
Ο Κώστας θα ξέρει και εγώ θα ξέρω ότι ξέρει. Πρέπει όμως να του Αντίο. Και θα πάω να του το πω.
H κάθε Νότα έχει τον Κώστα της και κάθε Κώστας έχει τη Νότα του..Και θα έχουν πάντα..γιατί ποτέ δε θα σταματήσουν να γεννιούνται και να πεθαίνουν Νότες και Κωνσταντίνοι...
Κι είναι τα μεγέθη μεγάλα γιατί με της ψυχής τα μάτια τα ατενίζουμε..Καθένας μας έχει το δικό του μεγάλο μέγεθος..Κι ο πόνος έχει μέγεθος όπως και όλα τα άλλα στοιχεία της ζωής, αλλά και τέλος έχει...Ο πόνος κάποτε φεύγει ενώ η ζωή συνεχίζεται...Πάντα η επικοινωνία η εσωτερική των ανθρώπων είναι απόλυτα μυστική, αόρατη και με κώδικες ψυχής. Πάντα ο ένας θα ξέρει, κι ο άλλος θα ξέρει, ότι ο ένας θα ξέρει...
Στα αντίο δεν υπάρχουν πρέπει, κι ούτε με τη φυσική παρουσία δηλώνονται πάντα. Υπάρχουν κι αντίο
πιο αληθινά, μακριά από παραστάσεις και τελετουργίες, στην απολυτότητα της μυστικής σιωπηλότητας, μακριά από διακριτά και αδιάκριτα μάτια,η ψυχή μόνη της λέει το δικό της αντίο με δάκρυα λύτρωσης και φτάνει μέχρι τον Ουρανό....
Πέρασαν μέρες... και θέλησα να έρθω μια βόλτα στο δικό σου σπίτι... αντίκρυσα τον πόνο. Τον ένιωσα, όπως τόσους μήνες τον είχα μάθει, όπως μια νύχτα το επιβεβαίωσα..
Σε νιώθω, ίσως πολύ περισσότερο από όσο νομίζεις. Να πας να του χαμογελάσεις. Εκεί, στο τελευταίο του αντίο. Εκεί που εγώ δεν μπόρεσα ποτέ να πάω...
Καλό σου σαββατοκύριακο.. με ένα καλό ταξίδι για εκείνον...
Η αίσθηση πικρή
ότι ο άγγελος
δε θα ξανάρθει
η γνώση ότι χάθηκε
είναι πιο ανυπόφορη
κι απ'την απώλεια του ήλου.
Καλό του ταξίδι!
μυρισε πονο τριγυρω..
πικροδαφνη και απομειναρια μιας παραστασης...
τριζει η αυλαια...αλλα δν πεφτει,ποτε της δεν θα πεσει γιατι η ζωη ειναι νερο που κυλαει και τρεχει και φευγει μακρυα...ολοι μια μερα θεατες...ολοι καποτε πρωταγωνιστες..
ο αληθινος και ασυμβιβαστος εχει αληθινα και ασυμβιβαστα δικιο...
λογια παρηγοριας??-δν ξερω,μαλλον μονη σου τελικα 8α βρεις την ακρη...χερι χερι θα πατε στην παρασταση,κι αν κα8εστε σε διαφορετικες θεσεις,σημασια δν εχει...παλι μαζι θα ειστε...
*καλημερααααααααααα**
Ψάχνω κάτι σοφό να σου πω, κάτι βαθυστόχαστο μα δεν έχω λόγια. Είναι τοσο μεγάλο αυτο το θεμα κι έχει τοσο απίστευτο πόνο που δεν έχω λόγια. Ενα ζεστό φιλι και μια ζεστή αγκαλιά για σένα
Λυπάμαι ειλικρινά...
... :( ...
Καλό βράδυ ...
Αληθινέ, ο Κώστας έχει την Ελένη του αλλά είναι και όποιου άλλου τον γνώρισε.
Βρήκα τη δύναμη να του πω το Αντίο και από κοντά, όπως θα έχω το κουράγιο να του το λέω και από μακριά.
Αληθινέ, να είσαι καλά που έρχεσαι όταν χρειάζεσαι.
Kalynama μου πήγα και ίσως αυτό θα είναι το φάρμακό μου όταν θα έρθει η ώρα.
Σε ευχαριστώ
bteathless καλό του ταξίδι
Σε ευχαριστώ
In the sky χέρι χέρι στην παράσταση βρεθήκαμε. Ήξερε, ήξερα.
Δεν είχε σημασία
Σε ευχαριστώ
βροχούλα μου, σε ευχαριστώ.
tdjm το ξέρω. Και εσένα ευχαριστώ
Ιφιγένειά μου να είσαι καλά.
Δεν ξέρω τι ήταν για σένα ο Κώστας! Όμως καταλαβαίνω ότι ήταν κομμάτι της ζωής σου και όπως κάθε κομμάτι της ζωής μας πονάει όταν χάνεται, έτσι και τώρα... Νότα μου μοναχικό ταξίδι είναι η ζωή μας, όπου συναντάμε άλλους μοναχικούς συνταξιδιώτες! Συνταξιδεύουμε κάποιες φορές μα κάποιοι φτάνουν πιο γρήγορα...και οι υπόλοιποι μένουμε πίσω, συνεχίζοντας το ταξίδι μας μέχρι που να τους φτάσουμε πάλι...
Μη λυπάσαι! Πες απλά πως ο Κώστας έφτασε πρώτος! Και ίσως είναι πιο τυχερός από εμάς τους υπόλοιπους που έχουμε ακόμη πολύ δρόμο μπροστά μας...
Η σκέψη μου είναι κοντά σου.
Καλό βράδυ. Άλλο ένα ξημέρωμα θα φέρει πάλι την ελπίδα του αύριο...
δεν εχω λόγια,
στελνω μονο μια ευχη
για τον Κωστα και για σένα
Νοτα, πριν μέρες είχες δημοσιεύσει το μέιλ εκείνου του κοριτσιού, που του απόμένανε λίγες μέρες ζωής. Το ίδιο θα σου πω. Τίποτα μεγαλύτερο δεν μπορείς να προσφέρεις σε κείνους που φύγαν, από το να ζεις. Να τιμάς το δώρο της στιγμής, αυτό που συμβαίνει τώρα.
Κανείς δεν φεύγει όσο ζει μέσα μας.
Να είσαι καλά! :))
Κανείς δεν φεύγει όσο ζει μέσα μας.
είπε ο Νικόλας και θα ερθω να πω κι γω το ιδιο Νοτα μου
Καλο του ταξίδι του Κωστα.
που ξερεις, μπορει αυτη εδω η ζωη να ειναι ενα γρήγορο περασμα.
που ξερεις η ζωη μπορει να ειναι αλλου.
που ξερεις?
Μαριάννα μου ο Κώστας ήταν για μένα "φίλος" με όλη τη σημασία της λέξης.
Φτάνει πρώτος, όπως λες. Δεν λυπάμαι. Πονάω.
nhfalia.methh σε ευχαριστώ. Δεν χρειάζονται πάντα λόγια πολλά.
Ανέμου σκορπίσματα δεν φεύγουν ποτέ αυτοί που ζουν μέσα μας. Τώρα αν η επιθυμία μας είναι να υπάρχουν και κοντά μας δεν ορίζεται από εμάς μόνο.
Να είσαι καλά.
Αλίκη μου το μόνο που ξέρω είναι πως δεν θα τον δω ξανά, πως δεν θα τον ακούσω πάλι. Κι'αυτό πονάει.
Σε ευχαριστώ
Δεν εχω να πω κατι αλλο εκτος του οτι γνωριζω απόλυτα πως ειναι αυτό...
Μια καλησπέρα απο μενα..
Να τον ανακαλείς συχνά, να τον θυμάσαι, γιατί το αξίζει και το δικαιούται...
Ζούν όσο εμείς δεν τους ξεχνούμε.
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Τόσο μακριά και τόσο κοντά. Κι ο χρόνος εδώ...προσπερνά και μας δειχνει οτι μπορούμε πιο πολύ από όσα πιστεύουμε
Να'μαι και γω...
Να σου πω το περίμενα να βρω ανάλογο σχόλιο από σένα Νότα, μετά από τα γεγονότα των τελευταίων ημερών.
Πονά πολύ, και πολλές φορές έχω αναρωτηθεί πόσο πόνο μπορεί να αντέξει μια ψυχή!
Ξέρεις τι διαπίστωσα;
ότι την πιο μεγάλη αντοχή από τα μεγαλύτερα μηχανήματα σε όλο τον κόσμο, την έχει η ψυχή!
Για φαντάσου μια ψυχούλα τόση δα κουβαλάμε όλοι μέσα μας κι όμως πόσο βάρος μπορεί να αντέξει!!!!
Σκέψου και κείνους που μένουν πίσω, τι δύναμη χρειάζονται; Ξέρεις πως εμείς μόνο μπορούμε να βοηθήσουμε, αυτοί παλεύουν τόσους μήνες, εμείς τώρα πρέπει να βοηθήσουμε, όπως μπορούμε έστω και από μακριά.
Άλλωστε μια κουβέντα μπορεί να φανεί βάλσαμο και να βοηθήσει τόσο, όσο ένα βιβλίο ολόκληρο δεν μπορεί. Το έχεις διαπιστώσει φαντάζομαι. Ξέρεις... κάθε μέρα σκέφτομαι ποιος θα είναι ο επόμενος, φαίνεται μυριολατρικό;;; Μπορεί, όμως τώρα έτσι νιώθω.
Σε φιλώ
Καλώς την
Πανταχού παρούσα για μένα είσαι και παντός καιρού.
Ποιος θα είναι ο επόμενος;;
Εγώ λοιπόν, μέσα στην καταχνιά μου, αυτό δεν το σκέφτηκα.
Ας μην το σκεφτούμε. ΆΛλωστε όταν θα έρθει η ώρα του επόμενου θα σκεφτούμε πολύ και πάλι.
Να έρχεσαι συχνά ε;;
Δημοσίευση σχολίου