Μεγάλος μπελάς

Είμαι ανάποδη και δύσκολη έως βλακείας. Λέω έως βλακείας διότι η αναποδιά μου και η δυστροπία μου βγαίνει μόνο όταν απέναντί μου έχω εμένα. Αλλιώς μπορεί να ήταν και εξυπνάδα.
Τι είναι κι αυτό; Να μην μπορώ να σταθώ από την ίδια μεριά με μένα. Όλο εγώ, εδώ, και ο εαυτός μου στον τοίχο, απέναντι. Μου έχει μείνει κουσούρι τελικά. Αφού κάποιες φορές σκέφτομαι μην με ξεχάσω εκεί, ως ταπετσαρία και φύγω μόνο η μισή. Θα είχε πλάκα βέβαια, άλλωστε και ποιος θα το καταλάβαινε; Τι μισή, τι όλη; Ποιος προσέχει τέτοιες λεπτομέρειες; Τα τυπικά να φοράς, μάτια, στόμα, μύτη, αυτιά, πόδια, χέρια και είσαι υπέρ επαρκής να κυκλοφορήσεις. Έλα τώρα που εγώ θέλω ντε και σώνει να φοράω και τα αξεσουάρ μου; Μυαλό και καρδιά.

Γιατί Κυρία μου; Βάλε τα απολύτως απαραίτητα και άντε στην ευχή του Θεού και κάπου θα σε βγάλει Αυτός. Όχι εγώ.

Εκεί ακριβώς αρχίζουν οι αναποδιές μου. Πώς να τα φορέσω αν δεν είναι εντάξει; Αφήστε δε που είναι και πανάκριβα. Δεν μου περισσεύουν να ψωνίσω άλλα και αυτά που έχω, δώρο προ πολλού είναι. Ή θα τα προσέξω ή θα μείνω ρέστη και τότε, ούτε βήμα η κυρία.
Μπρος βαθύ και πίσω ρέμα. Εγώ προσπαθώ να τα διατηρήσω και αυτά όλο και κάτι παθαίνουν.

Μία το μυαλό μένει ακίνητο και δεν ξεκουνιέται με τίποτα, μια η καρδιά παγώνει, μουλαρώνει και τα στυλώνει.

Μια το μυαλό γίνεται αεικίνητο και κόβει ράβει κουστουμάκια για την αφεντιά μου, μια η καρδιά φουντώνει και χτυπάει ορθοπεταλιές και άντε να την ξελαχανιάσεις μετά.

Μια το μυαλό δείχνει προς ολοταχώς και μια η καρδιά λέει, σώνει, δεν βαστώ άλλο.

Έχω βρει το μπελά μου με δαύτα. Μεγάλο μπελά.

Επιστρέφονται, άραγε, τα δώρα;