Το στέκι του μυαλού

Καλοκαίρι, Ιούλιος, στις αρχές του.
Ζέστη αλλά όχι ακόμα πολύ. Είναι πρωΐ. Σε λίγο θα φουντώσει ο τόπος, θα ανάψει το τσιμέντο, θα κάψει η άσφαλτος. Προς το παρών μόνο μυρίζει η κάψα της μέρας που έρχεται.

Σκέφτεται, καλώς να’ ρθει και ας μην αντέχεται.
Στο αυτοκίνητο. Οδηγεί. Κατεβασμένα τα παράθυρα. Το φραπεδάκι στη θέση του, τα τσιγάρα δίπλα, το τηλέφωνο ανοιχτό, το cd να φέρνει μουσική και τα μάτια στο δρόμο, στη κίνηση και στους συνοδοιπόρους. Μια από τα ίδια σχεδόν όλοι. Ομοιόμορφοι. Οι ήχοι και οι εικόνες τους το συνηθισμένο ντεκόρ της ζωής, της διαδρομής και της καθημερινότητας.

Διάφορο και άγνωστο το μυαλό και το πεπρωμένο του καθένα. Κοιτάζει γύρω του και το ψιλοσκέφτεται. Σκέφτεται κάθε μέρα την ώρα του «πάω στη δουλειά» και την ώρα «του γυρίζω από τη δουλειά». Τις άλλες ώρες δεν υπάρχει χώρος. Μόνο τότε και μόνο στο αυτοκίνητο.

Σκέψεις – θεωρεία, σκέψεις – εικόνες, σκέψεις – ιδέες, σκέψεις – συναισθήματα, σκέψεις – πράξεις.

Κάποτε αναρωτήθηκε τι χρειάζεται το σπίτι του αφού έχει το γκολφάκι του. Καλά, μην το παρακάνουμε κι όλας, χρειάζονται κι όλα τα άλλα, αλλά και οι σκέψεις πρέπει να έχουν το χώρο τους αφού το χρόνο τους τον βρήκαν. Στο πήγαινε, στο έλα, το’παμε. Άρα το σπίτι για όλα τα άλλα και το γκολφάκι το στέκι του μυαλού.

Φτάνει όπου να’ναι στο γραφείο του. Δεν προλαβαίνει για πολλές ακόμα. Μήπως να έκανε ένα γύρο παραπάνω πριν το γκαράζ, έτσι για να ολοκληρώσει την τελευταία του; Μπα, ούτε συζήτηση. Θα αργήσει και πρέπει να φτάνει πάντα πρώτος, να βγάζει το συναγερμό. Το βράδυ, στην επιστροφή. Θα είναι και πιο χαλαρός. Η επιστροφή έχει το δικαίωμα αυτό. Τελειώνει η εργασία, άρα δικαιούται μια εικονοσκέψη ακόμα. Κάτι τελευταίο μόνο. Που καταντήσαμε; Αναλογιστική μελέτη για το χρόνο της σκέψης. Γαμώτο, όλο την ίδια κάνει. Πρέπει να βρει και καμιά άλλη επιτέλους για το τέλος.

Μήπως το ότι όποιος σκέφτεται πολύ δεν πράττει καθόλου;