Δειλιάζω;;;

Γυρίζω από ένα υπέροχο καφεδάκι κοντά στην πιο μεγάλη αγάπη μου, τη θάλασσα. Δυστυχώς, δεν έχω την ικανότητα να σας ταξιδέψω με λόγια στη θάλασσα που με αγνάντευε όσο εγώ αυτή, στο τραπεζάκι μου που λιαζόταν, στο εσπρεσάκι μου, στον απέναντί μου και στην παρέα της εφημερίδας μου. Όμως, εγώ ταξίδεψα αυτό το απομεσήμερο όπως μόνο η θάλασσα μπορεί να με ταξιδεύει και ξέρω πόσο τυχερή είμαι που ζω τόσο κοντά της.

Παρέα μου, σας είπα, η «Καθημερινή» της Κυριακής με ένα περιοδικό που για πρώτη φορά σήμερα είδα. Το «GK». Πολύ καλό, αυτό τουλάχιστον το τεύχος, το 4ο. Πολλά τα θέματα, εξαιρετικό το editorial του Αντώνη Παπανικολάου με αφιέρωση στους απανταχού αθεράπευτα ερωτευμένους, όπως γράφει, ένα στίχο από την Σαπφώ σε μετάφραση του Σωτήρη Κακίση: «Σαν άνεμος μου τίναξε ο έρωτας το νου, σαν άνεμος που στο βουνό βελανιδιές λυγάει» και με ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο του Γιάννη Κωνσταντινίδη, που ξεχώρισα, στην ενότητα «Σχέσεις … με φίλους».

Τίτλος του: Ένας ξένος. Υποστηρίζει λοιπόν σε αυτό πως στην ανδρική φιλία όταν ο ένας αποδεικνύεται δειλός, η εκτίμηση του άλλου στο πρόσωπό του κλονίζεται εκ βάθρων.
Το προσυπογράφω και πιστεύω πως το ίδιο ισχύει και στην γυναικεία φιλία και γενικώς σε όλων των ειδών τις σχέσεις. Ο δειλός άνθρωπος όποια άλλα χαρίσματα και αν έχει, όσο έξυπνος, όσο έμπειρος, όσο μορφωμένος, όσο επαγγελματικά καταξιωμένος, όσο κοινωνικά αποδεκτός και αν είναι καταλήγει παρίας της ζωής του ή εκλιπαρεί διαρκώς τους γύρω του για κανάκεμα, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει στο τέλος της ιστορίας του ο Κωνσταντινίδης. Μπορείς λοιπόν να έχεις εκτίμηση και ό,τι απορρέει από αυτή σε έναν άνθρωπο που δειλιάζει να αντισταθεί σε όποιον «νταλκά» τον πλακώνει;

Μου άρεσε το θέμα και η ανάπτυξή του. Αναρωτήθηκα αν εγώ δειλιάζω. Κοίταξα την θάλασσα, κοίταξα τον απέναντί μου, κοίταξα μέσα στα μάτια του και απάντησα, πως όχι.
Παλεύω και θα το παλεύω.