Θυμώνω με μένα όταν επιτρέπω να μου καταστρέφουν το Σαββατοκύριακό μου. Θυμώνω με μένα διότι δεν μπορώ να θυμώσω με αυτούς που το κάνουν διότι δεν έχουν πρόθεση. Όχι ότι είχα σχεδιάσει τίποτα ιδιαίτερο για αυτές τις δύο ημέρες, τα συνηθισμένα θα έκανα, αλλά χαλαρά, με τους δικούς μου ρυθμούς. Δυστυχώς επέτρεψα να μου επιβληθούν οι ρυθμοί των άλλων. Και αυτό διότι δεν έχω την ικανότητα πάντα να λέω : όχι.
Το χθεσινό απόγευμα πήγε περίπατο, ανούσιο και άγευστο, όταν μια φίλη μου ήρθε για τον καφεδάκι της εκτόνωσής της. Και ναι, να εκτονωθεί στον καναπέ μου, άλλωστε γι'αυτό τον έχω και κατά καιρούς έχει δεχθεί πολλές και πολλούς, αλλά ρε γαμώτο να εκτονωθεί επί της ουσίας και όχι να ξοδέψουμε χρόνο και λόγια αέρος για απλή κατανάλωση.
Οικονομικής φύσης το θέμα της προστριβής στο σπίτι της, η αφορμή δηλαδή και επί δύο ώρες άκουγα πόσα ξοδεύει, που τα ξοδεύει, γιατί τα ξοδεύει, ότι έχει δικαίωμα να τα ξοδεύει ακόμα και αν δεν ξοδεύει από το έσοδα αλλά από δανεικά τράπεζας. Για την αιτία της προστριβής, ούτε κουβέντα. Μίλαγε, έλεγε, άκουγα και ήθελα να ουρλιάξω. Στο τέλος δεν κρατήθηκα και ήπια είπα, αν έχει αναρωτηθεί το γιατί. Το λόγο που την υποχρεώνει να ξοδεύει και κυρίως να ξοδεύει από κάρτες και δάνεια.
Ήθελα να ήξερα γιατί οι περισσότεροι γνωστοί και φίλοι μου δεν αναρωτιόνται το "ΓΙΑΤΙ" για το οτιδήποτε τους απασχολεί. Περιγράφουν μια χαρά το πρόβλημα, όποιας φύσης, αλλά ποτέ δεν συζητούν το γιατί του. Δεν μπαίνουν πιο μέσα και μένουν στην επιφάνεια και όχι μόνο αυτό, αλλά όταν τους κάνεις την ερώτηση: γιατί; απαντούν: τι γιατί; γιατί έτσι. Άσε που παίρνουν αμέσως αμυντική θέση διότι εκτιμούν πως είσαι με το μέρος του άλλου.
Φαύλος κύκλος και η κατάληξη πάντα η ίδια. Χαμένος χρόνος με κοινωνική επαφή που ισοδυναμεί με το απόλυτο μηδέν.
Τα νεύρα μου καρφάκια, όταν συμβαίνει αυτό και δυστυχώς συμβαίνει όταν δεν μπορώ να πω όχι, δεν θα είμαι σπίτι. Η κατάληξη αναμενόμενη. Η φίλη μου έφυγε ξαλαφρωμένη γιατί είχε πει τα παράπονά της και εγώ ακόμα να μου ξεθυμώσω γιατί τα κατάπια.
Το άλλο Σάββατο ούτε τηλέφωνο δεν θα σηκώσω.
13 σχόλια:
Την έχω πατήσει ούκ ολίγες φορές με τον ίδιο τρόπο κι όπως πολύ σωστά λες χορεύουν γύρω γύρω από το θέμα χωρίς να ΄βλέπουν μπροστά τους τι γίνεται. Ασε που σου κλέβουν τον πολυτιμο λιγοστο χρόνο που μπορεις ενίοτε ν'αφιερώσεις στον εαυτο σου για να περασεις καλά. Προσπάθησε να πεις οχι μια φορά. Δεν θα μπορέσεις κάθε φορά (ξέρω) αλλά έστω κάποιες και να δεις θα νοιώσεις βασιλισσα.Καλησπέρα σου
Νότα καλησπέρα, καταλαβαίνω ότι δεν είναι εύκολο να πεις όχι, αλλά σιγά-σιγά πρέπει να πάρεις θέση απέναντι σε ανθρώπους που στη παρούσα φάση εκπέμπουν σε άλλες συχνότητες.Καλύτερα μόνη με ψυχική ηρεμία, παρά με παρέα που ανακυκλώνει "εφηβικά εξανθήματα"!!
Καλή μου Νότα....
πόσο σε νιώθω.Παλιά είχα μια φίλη που συστηματικά παρακολουθούσε το πρόγραμμα μου(πολύ φορτισμένο και σχεδόν καθόλου ελαστικό) και στον ελάχιστο χρόνο μου, ερχόταν σπίτι μου και μοιρολατρούσε.Πάντα έφταιγαν οι άλλοι για τα χίλια κακά που της συνέβαιναν και αυτή ποτέ και καθόλου. Μα πόσο ψυχοφθόρο είναι να σου μαυρίζουν την ψυχή.Ακόμη και αν δεν συνέβαινε κάτι άσχημο, αυτή κατάφερνε και προκαλούσε καταστάσεις, απλώς και μόνο για να'χει να λέει. Λοιπόν, βήματα αργά και σταθερά.Αυτό με το να μην απαντήσεις το τηλέφωνο, είναι μια καλή αρχή.Την επόμενη δικαιολογήσου
πως θα λείπεις απο το σπίτι και την τρίτη πάλι πες ότι έχεις επισκέψεις.Αυτή, δεν θα αργήσει να βρει αντικαταστάτη σου πολύ γρήγορα.Έτσι λειτουργούν αυτοί οι άνθρωποι... μεθοδικά.Σύντομα θα βρει άλλον εξομολογητή και θα σε αφήσει στην ησυχία σου. Καλά κουράγια.
Φιλί
Αχ Νότα έξυσες πληγές όλων μας!!
Πόσες φορές ανατράπηκαν όλα μας τα σχέδια και τα όνειρα για μια όμορφη απόδραση από την καθημερινότητά μας κάνοντας πράγματα που εμείς θέλουμε, από άσχετους αλεξιπτωτιστές που απρόσκλητοι προσγειώνονται στον καναπέ μας λες και είναι το κρεββάτι του ακριβοπληρωμένου ψυχαναλυτή τους!! Όχι φίλη μου είμαι πολύ κουρασμένη και πιεσμένη για να υπομένω πια τέτοιες αφόρητες καταστάσεις!! Κλείνω πόρτες και τηλέφωνα και δεν με νοιάζει τίποτε πια!! Πρέπει να προστατέψουμε τον εαυτό μας. Του το χρωστάμε!! Καλή εβδομάδα φίλη μου.
υ.γ. σου έχω κάνει σχόλιο και στο προηγούμενο ποστ σου, που μάλλον δεν το πρόσεξες!! Τα φιλιά μου.
βροχούλα μου καλημέρα. Το θέμα είναι πως όταν καταφέρνω να πω όχι δεν αισθάνομαι βασίλισσα γιατί σκέφτομαι πως μπορεί αυτή τη φορά τα πράγματα να είναι διαφορετικά. Εννοώ δηλαδή πως σκέφτομαι πως κάτι μπορεί να έχει αλλάξει και αυτός ή αυτή που ζητά βοήθεια να έχει καταλάβει πως τα προβλήματα δεν λύνονται περιγραφικά αλλά όταν φτάσουμε στη ρίζα τους και είναι έτοιμος γι'αυτό. Αναρωτιέμαι λοιπόν συνεχώς μήπως αυτή τη φορά είναι διαφορετικά και εγώ έκλεισα την πόρτα μου;
Άστα να πάνε.
sealike2 έχεις δίκιο. Αν θυμάσαι και σε ποστ δικό σου ανέφερα πως προτιμώ την ψυχική μου ηρεμία και τα βιβλία μου ως παρέα μου στην μοναξιά μου αλλά αυτό που αναρωτιέμαι συχνά είναι πως ελάχιστες φορές στον περίγυρό μου έχουν παρουσιαστεί άνθρωποι που δεν ανακυκλώνουν "εφηβικά εξανθήματα" όπως πολύ σωστά λες. Και αναρωτιέμαι γιατί;
Για να πω την αλήθεια αυτό με τρομάζει. Ενώ μιλάνε για τα πολύ μικρά τους που τα θεωρούν βέβαια οι ίδιοι ως αξεπέραστα προβλήματα, εγώ σκέφτομαι: είναι δυνατόν να μην μπορούν να δουν πέρα από αυτά; να μην μπορούν να δουν τον ίδιο τους τον εαυτό;
Κάποιες φορές που έχω προσπαθήσει να πάω την κουβέντα λίγο πιο μέσα, με κοιτάνε λες και εγώ έχω το παραλήρημα και φεύγουν με την εντύπωση πως είμαι φευγάτη και εκτός πραγματικότητα.
Δύσκολες οι κοινωνικές επαφές στις μέρες μας.
nefeli η συμβουλή σου είναι σωστή μόνο που δεν ξέρω γιατί με μένα και κυριολεκτώ αυτό δεν πιάνει, γιατί το έχω επιχειρήσει. Δεν αλλάζουν εύκολα εξομολογητή πιθανόν γιατί δεν βρίσκουν ή αν βρουν αντιλαμβάνονται πως απλώς τους ακούει και κάποια στιγμή θα πει και εκείνος τα δικά του. Εγώ όμως δεν το κάνω αυτό. Είμαι όλη δική τους την ώρα της ακρόασης και προφανώς έτσι γίνομαι μοναδική.
Ξαναλέω και σε σένα, άστα να πάνε.
Μαριάννα μου γλυκιά καλή σου μέρα.
Ψυχανεμίζομαι πως όσα γράφεις θα ήθελες να τα κάνεις και ίσως να τα κάνεις αλλά όχι πάντα. Έτσι δεν είναι;
Πάντως έχεις δίκιο στο τι χρωστάμε στον εαυτόν μας. Χρωστάμε πολλά και είναι ώρες που μας είναι απαραίτητα. Μόνο εκείνες τις ώρες δεν με νοιάζει τίποτα άλλο. Τις υπόλοιπες σκέφτομαι πως αφού ζητάει ένας άνθρωπος βοήθεια πρέπει να είμαι εκεί ακόμα και αν δεν ξέρει πως να την πάρει.
Καλή εβδομάδα και σε σένα.
Πολυ σωστο το ποστ.
Εχεις δικιο.
Σπανια σηκωνω τηλεφωνο πια... γιατι βαριεμαι αφορητα.
Την καλημερα μου.
Νότα μου πώς το κατάλαβες ότι έχω αμέτρητες φορές "φεσωθεί" τέτοιους ανθρώπους που με βρίσκουν ιδανική να τους ακούω και να κατανοώ τον πόνο τους, αλλά έρχεται η ώρα που όσο και αν θέλω να συμπάσχω μαζί τους δεν έχω τη δυνατότητα να το κάνω λόγω ...ελλείψεως χρόνου!!!!Βέβαια καλά το ψυχανεμίστηκες όταν νοιώσω ότι κάποιος με χρειάζεται πραγματικά ...τότε τα δίνω όλα για να σταθώ δίπλα του!!!
ωχ πολύ οργισμενη σε βλεπω.. οι φιλοι ειναι ομως και για αυτες τις στιγμες..Αν το κανουν συνεχεια αυτο οκ..αλλα θα πρεπει να ειμαστε διπλα κ σε χαρες και σε στεναχωρες στιγμες..
Βρε Νότα μου την αναγνώριση κλήσεως γιατί την έχουμε;;; Για να μην απαντάμε σε ενοχλητικά τηλέφωνα..
Μαριάννα "φωτάς" από μακριά γιατί είναι πολλά τα φέσια σου.
roadartist άλλο η στενάχωρη στιγμή ενός φίλου, η δύσκολη κατάστασή του, αν θέλεις ακόμα και η μελαγχολία του και άλλο να παιδευόμαστε δύο ώρες για να μην αγγίξουμε καν την αιτία του άσκοπου υπερκαταναλωτισμού.
mania μου η αναγνώριση κλήσης έχει αντίδοτο την απόκρυψη κλήσης.
Δημοσίευση σχολίου