Πολλά τα δύσκολα, μα το πιο δύσκολο, να σταματήσεις το μυαλό. Να πατήσεις φρένο. Να δώσεις εντολή να μην σκέφτεται, να μην προσλαμβάνει, να μην επεξεργάζεται, να μην θυμάται. Να κοιμηθεί, να ξεκουραστεί. Ακατόρθωτο. Το μυαλό δεν ξεγελιέται ό,τι και αν του τάξεις. Σε ακολουθεί σε όλες τις διαδρομές κατά πόδας.
Αχ, και να το άφηνα λίγο πίσω. Αχ, και να το ξεπέρναγα λιγάκι, ίσα - ίσα για να πάρω μια ανάσα. Δεν γίνεται όμως. Το φοράω χρόνια τώρα και δεν μου χαρίζεται ούτε στο ελάχιστο.
"Κάτσε λίγο ήσυχο", του λέω, αλλά αυτό τίποτα. Τι βιτρίνες του δείχνω, τι δουλειές "άκοπες" του βάζω, τι "άλλων προβλήματα" του αναθέτω, αυτό επιμένει. Ασχολείται, ως καλός υπηρέτης με όσα κατά καιρούς εφευρίσκω αλλά, εκεί, σκιά μου.
Αναζητώ και εκλιπαρώ μια μέρα χωρίς αυτό.
1 σχόλιο:
Δυστυχώς ή ευτυχώς Νότα μου το μυαλό μας είμαστε εμείς και αλλοίμονο αν το αποχωριστούμε!!
Τότε δεν θα είμαστε εμείς!!!
Τα φιλιά μου.
Δημοσίευση σχολίου