Μια Τρίτη βράδυ .. εξοδούχες.

Ήταν κουρασμένη, ήμουν το ίδιο. Είπαμε να βρεθούμε μετά την δουλειά, αργά το βράδυ για μια μπύρα και λίγη κουβεντούλα. Είχαμε καιρό. Χμ, τι καιρό δηλαδή, χρόνια πριν ήμασταν συμμαθήτριες, το προηγούμενο καλοκαίρι συναντηθήκαμε σε προγραμματισμένο re-union μετά από 30 χρόνια περίπου και έκτοτε αραιά και που σμίγουμε με αφορμή μια μικρή λέσχη ανάγνωσης βιβλίων που έχουμε φτιάξει. Απόψε  είχα προτείνει εγώ την έξοδο.
(Γενικά και όταν είμαι σε "καλή" κατάσταση μπορώ να διαχειρίζομαι τον χρόνο μου αρκετά ικανοποιητικά και με ποικιλία παίρνοντας σχεδόν πάντα πρωτοβουλίες. Αδρανώ όταν συναισθηματικά έχω δύσβατους δρόμους.)
Μιλήσαμε για τα επαγγέλματά μας. Όχι πως πάνε οι δουλειές και πως τα καταφέρνουμε εν μέσω της περιβόητης κρίσης, αλλά για το τι έχουμε διαλέξει ή μας έχει διαλέξει, όπως το πάρει κανείς, για να εξοικονομούμε τα προς το ζην. Αυτή πουλάει υλικά αγαθά και εγώ άυλα. Πωλήτριες με πελάτες δηλαδή είναι η ζωή μας. Εκείνη θα ξαναέκανε την ίδια δουλειά αν ξανάρχιζε από την αρχή, εγώ αγνοώ αν θα κατέληγα στο ίδιο επάγγελμα. Συμπεράναμε πάντως πως είναι προτιμότερο να μην κάνει κανείς ό,τι αγαπάει πολύ, επάγγελμα, με στόχο να το προστατέψει από τις κακουχίες της άρρηκτης πραγματικότητας.
Προσπαθούσαμε να κρατήσουμε τα μάτια μας ανοιχτά και να μείνουμε η μία κοντά στην άλλη όση ώρα περισσότερο μπορούσαμε ή αντέχαμε, αναζητώντας μια επίφαση ελεύθερου χρόνου και αυτοδιάθεσης και συγχρόνως ανταλλαγή κάποιων γενικών σκέψεων.
Μια Τρίτη βράδυ, εξοδούχες, σαν "αλατάκι" στην εβδομάδα της δουλειάς.