Τώρα

Κι άλλος χειμώνας ήρθε και όπου να'ναι θα ανθίσουν πάλι οι κερασιές ...

Δεν ξέρω αν ήρθα εδώ για να μείνω, ξέρω όμως πως ήθελα καιρό να'ρθω.

Μεγαλώνοντας γυρίζουμε στα αρχικά βήματα πιθανόν υποσυνείδητα με επιθυμία να γυρίσουμε συγχρόνως και τον χρόνο πίσω, όχι για να βαδίσουμε αλλιώς, τουλάχιστον με μένα δεν ισχύει αυτό, ξέρω πως ακριβώς τα ίδια θα έκανα, θα σκεφτόμουν, θα ένιωθα, αλλά μάλλον για να ξαναζήσουμε ένα-ένα τα ίδια βήματα.
Είναι τότε ο καιρός της παραδοχής. Η φάση έκλεισε. Βιώνεις την αύρα της! Γεύση εξίσου δυνατή με την πρωταρχική.
Έχεις πλεονέκτημα να επιλέξεις σε ποιο βήμα θα σταθείς περισσότερο, σε ποια μνήμη θα κολλήσεις, τι θα κουβαλήσεις πιο ζωντανά και αισιόδοξα μέσα σου.

Δεν χαμογελάω εύκολα, παρόλα αυτά, φύση αισιόδοξη, παρ'όλες τις παλινωδίες μου στα χωράφια της μελαγχολίας, όπως κάθε άνθρωπος, κοιτάζω με ηρεμία το σήμερα. Απόδειξη; Τούτες οι λέξεις, καθαρές και λιτές, αντιληπτές και αντί σφραγίδας για Τώρα!