Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2008

Θα σας διαβάζω ...

«Ο χειμώνας έρχεται (επιτέλους) και οι κερασιές θα ανθίσουν και φέτος»
Έτσι μου έγραψε σ’ ένα σχόλιό του ο (μονος) Κούκος.


Περιμένοντας λοιπόν τις … κερασιές, σας αφήνω.
Ξέρω, ξέρω κάπως απότομο αυτό μετά την επιθυμία για επανεκκίνηση με τη συντροφιά σας. Δεν μου φταίτε εσείς φυσικά. Το αντίθετο θα έλεγα. Η παρέα όλων σας, ανεξαιρέτως, σπουδαία έως πολύτιμη ώρες ώρες. Πιστεύω όμως πως ήρθε η ώρα να μείνω μόνη, όπως είναι και το φυσικό μου άλλωστε. Για να πω κι άλλη μια αλήθεια τελευταία είχα γίνει και μονότονη. Τόση καταχνιά, τόσο μαύρο (όσο υπέροχο κι αν είναι) κουράζει, γίνεται βαρετό, πτοεί, θλίβει, κάποιες φορές μπορεί και να εκνευρίζει. Φαντάζομαι πως κάποιοι από σας θα αναρωτηθήκατε, μα τίποτα καλό δεν βρίσκει κι αυτή η νοτα, και θέλει να είναι και μελωδική;;; χαχα Μην σας νοιάζει. Βρίσκω και «καλά» αλλά όχι τις ώρες που είμαι «μονάχη». Τις άλλες ώρες είμαι φυσιολογική, σαν όλους σας.

Η "νοτα μου" δεν έκλεισε χρόνο, έκανε όμως «μια πλήρη βόλτα στο σπιράλ του χρόνου της». Μια υπέροχη βόλτα που τελικά δεν είχε ρίσκο. Πειραματικά ξεκίνησε και ως αποτέλεσμα κρίνω πως δεν είχε ρίσκο. Πέρασα καλά μόνη μαζί σας.


Σας την αφήνω για να με θυμάστε μαζί με το υπέροχο φαναράκι του Takiz.

Δεν χρειάζονται λόγια πολλά. Θα φύγω όπως ήρθα. Απλά …


Ένα ακόμα ευχαριστώ στη Marianna που ήταν η πρώτη που με δέχτηκε στη γειτονιά μας και χίλια άλλα σε όλους σας και σε καθένα χωριστά.

Θα σας διαβάζω …