α΄πρόσωπο - γ' πρόσωπο

Η προτίμησή μου στο πεζό λόγο είναι δεδομένη. Η ανάγκη της απλής και σαφής διατύπωσης ξεκινάει από την επιθυμία της όσο το δυνατόν μεγαλύτερης κατανόησης ενός κειμένου. Η ποίηση για μένα είναι εικόνες, ασπρόμαυρες ή έγχρωμες που μόνη μου δημιουργώ, πολλές φορές αυθαίρετα, διαβάζοντάς τη. (μπορεί αυτή να είναι η δουλειά της). Είμαι και λίγο ... πεζή εκ φύσεως, οπότε, τις σκέψεις τις θέλω με λέξεις στη σειρά βαλμένες, λογικά και τυπικά.

Αλλά δεν τις θέλω ως παρατηρήσεις, τι θέλω ζωντανές, φρέσκες, από πρώτο χέρι.

Εμπιστεύομαι τη γραφή σε α΄πρόσωπο. Δεν ξέρω αν η λέξη "εμπιστεύομαι" είναι η καλύτερη αλλά να πως αλλιώς να πω την προτίμησή μου για ... συνάντηση με την πηγή απ' ευθείας και όχι μέσω τρίτου.

Εγώ αισθάνομαι - εγώ γράφω - εγώ μιλάω - εγώ εξομολογούμαι - εγώ βιώνω - εγώ καταθέτω. Άμεσος τρόπος - η αποτελεσματικότερη μέθοδος να δώσω αυτό που έχει ήδη αποφασίσει από μόνο του πως δεν συγκρατείται εσωτερικώς πια. Ξεπετιέται, χύνεται, ορμάει να βγει, να πνίξει, να πνιγεί, να ποτίσει, να κάψει, να δροσίσει, να απαλύνει, να δυναμώσει, να φωτίσει, ... να βάλει μπουρλότο ... να κεράσει μέλι!!!!

Αναγνωρίζω βέβαια πως σ'ένα κείμενο α' αφήγησης υπάρχουν κι άλλα πρόσωπα, φανερά ή καλυμμένα, εκτός του εγώ, που κινούνται αναγκαστικά γύρω του και εκ των πραγμάτων καλύπτονται από αυτό ή παρουσιάζονται όσο αυτό τους το επιτρέπει. Δεν παραγνωρίζεται η παρουσία τους αλλά όπως και να το κάνουμε ο ... στόχος μου είναι ο ... εξομολογούμενος. Εστιάζω πάνω του με όλες τις κεραίες μου γιατί ... "μιλάει" σε μένα, σε όποιον τον διαβάζει, "καταθέτει" χωρίς κουρτίνες και πέπλα μυστηρίου, χωρίς ίσως - πιθανόν - εάν - μπορεί. Λέει: "αυτά έχω, πάρτε τα, δέστε τα, είναι η ουσία μου". Είτε μου αρέσουν, είτε όχι, είτε τα αναγνωρίζω, είτε όχι, είτε μου θυμίζουν κάτι, είτε όχι, είναι τόσο άμεσο και δυνατό αυτό που με κάποια κείμενα ειδικά κάνω ... στάση προσοχής μπροστά τους, απέναντί τους, μέσα τους.

Ομολογώ πως τα πιο δυνατά είναι αυτά που ο συγγραφέας τους δεν κατέχει αυτό που λέμε καλλιτεχνική γραφή. Που είναι ωμά, κοφτά, ξυράφια σκέτα. Σε πάνε ντουγρού στα άδυτα των συνειδητών αδύτων του και σε αναγκάζουν αυθόρμητα να νοήσεις ακόμα και τα ασυνείδητά του.

Η γραφή στο γ' πρόσωπο, από μακριά, υπό μικροσκόπιο, "εκτός" αλλά πιθανόν "εντός και επί τα αυτά" δεν λέω πως είναι ανίσχυρη ή ανίκανη να δώσει τα ... σωθικά της, μα πάντα όταν διαβάζω τέτοια κείμενα σκέφτομαι: ναι μεν, αλλά. Δηλαδή μπορεί να ήθελε, αλλά δεν το κατάφερε τελικά. Ίσως και το ονειρεύτηκε, να το έλπισε, να το ευχήθηκε, να το αναζήτησε αλλά δεν ....

Άξιο και τούτο μα το άλλο είναι σίγουρο πως δεν είναι θεωρία.

Είναι βίωση, λαύρα, αίμα αχνιστό .

Αιμοχαρής λοιπόν ....