Τον λένε Ρούντι και είμαι η ... νονά του.
Πιστεύω πως είναι η πρώτη του φωτογραφία στο net.
Είναι βέβαιο πως τον λατρεύω και περίπου το ίδιο βέβαιο και πως κι αυτός κάτι αισθάνεται μόλις με βλέπει. Ξέρετε, κάνει όλα εκείνα που κάνουν τα σκυλάκια όταν νιώθουν κοντά τους ανθρώπους που τα αγαπάνε. Κουνάει την ουρίτσα του και χώνεται στην αγκαλιά μου με τη μουσουδίτσα.
Δηλώνω, άλλωστε δεν κρύβεται, ξετρελαμένη μαζί του. Πιθανολογώ πως κάποτε θα δηλώσει κι ο ίδιος κάτι ανάλογο για μένα χαχα. Μα τώρα είναι ... μικρούλης, μωράκι καλέ, ούτε ένα σκαλάκι δεν μπορεί να ανέβει άνετα και για το κατέβασμα ούτε λόγος. Φοβάται και ... κλαίει. Ναι, ναι, κλαίει!!! Και όπως καταλαβαίνετε ανεβοκατεβαίνω τα σκαλιά του σπιτιού μου μέχρι να ... αλλάξει πορεία ο Ρούντι μου. Τότε, παίζουμε με το μπαλάκι που βλέπετε.
Μη γελάτε καλέεεεε
μου φτάνει που γελάνε όλοι στο σπίτι.
Όχι κι εσείς.
Παρακαλώ. Αδυναμία είναι αυτή. Πρέπει να γίνει σεβαστή.

Αυτό το καλοκαίρι είναι το δικό του και που ξέρει κανείς;; πολλά μπορεί ακόμα...