Τρίτη 6 Μαΐου 2008

Μια σπουδαία ανακάλυψη!!!

Πριν ενάμισι χρόνο περίπου γνώριζα για τη φύση όσα περίπου γνωρίζουν όλοι οι άνθρωποι των πόλεων από τις όποιες επισκέψεις τους σε εξοχές. Ίσως βέβαια και κάτι παραπάνω μιας και όσο ζούσε ο πατέρας μου πήγαινα συχνά στο «περιβόλι μας». Τότε υπήρχε, εδώ και πολλά χρόνια όμως, όχι.
Από τότε λοιπόν έως πέρυσι η «φύση» ήταν κάτι που έβλεπα συνήθως πίσω από τα τζάμια του αυτοκινήτου με ελάχιστες εξαιρέσεις τις πατροπαράδοτες μέρες όπως για παράδειγμα την Πρωτομαγιά.

Πρέπει ακόμα να τονίσω την κατηγορηματική άρνησή μου στο να περπατήσω πέραν των αναγκαίων μέτρων για να φτάσω στον οποιονδήποτε προορισμό μου.

Είναι λοιπόν ή δεν είναι, για μένα, ανακάλυψη η ορειβασία;
Δηλώνω μέγιστη, όπως ακόμα δηλώνω φανατική ορειβάτης.
Ένας ορειβατικός σύλλογος, δυο – τρεις άνθρωποί του, φίλοι μας, που μας πίεζαν να τους ακολουθήσουμε και θυμάμαι ακόμα το ευχάριστο και προπάντων μη αναμενόμενο ξάφνιασμά μου μετά την πρώτη «ορειβατική μέρα» στο Δασικό χωριό πάνω από την Άμφισσα, στους πρόποδες της Γκιώνας.
Από εκείνη την πρώτη φορά, η ευχαρίστηση του να περπατάω χιλιόμετρα πάνω σε βουνά με όποιες καιρικές συνθήκες, συνεχώς αυξάνει και μεταλλάσσεται σε κάτι πιο ουσιαστικό από απλή διασκέδαση. Δεν μιλάω μόνο για τις πανέμορφες ορεινές περιοχές της Ελλάδας που κατά καιρούς έχω γνωρίσει περιπατώντας. Περισσότερο μετράει το πώς η φύση, όταν την περπατάω, μου μιλάει, το τι μου λέει, το πώς τη νιώθω και πως αισθάνομαι εγώ ως ανιχνευτής της.
Μια αίσθηση μαγικής πληρότητας και σχεδόν απόλυτου αναχωρητισμού είναι οι πορείες μου. Με χιόνι, με βροχή, με ομίχλη, στο ξημέρωμα ή σε πρωινές ώρες ,τα βήματά μου μέσα στα δάση, στις χαράδρες, στα φαράγγια, δίπλα σε λίμνες όσο κοπιαστικά μπορεί να είναι, ανάλογα με το βαθμό δυσκολίας της πορείας που επιχειρούμε, τόσο λυτρωτικά – φαρμακευτικά γίνονται για το νου και όλες τις αισθήσεις μου. Είναι λες και η ομορφιά της φύσης μπαίνει μέσα μου και δεν ορίζεται απλώς από το βλέμμα σε ένα πανέμορφο τοπίο της.

Ανακάλυψα την ορειβασία και η ορειβασία μου αποκάλυψε το κομμάτι γης που βρίσκεται μέσα μου.

16 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Ειναι ομορφο να "ανακαλύπτεις" πραγματα που σου αρεσουν τελικα τοσο..
Χαιρομαι
Καλημερα με χρώματα

tdjm είπε...

Μπράβο Νοτάκι μου...

Ετοιμη είμαι να σε ακολουθήσω....
Λίγο να μεγαλώσει ο μικρός και να μην με έχει ανάγκη....και τρέμετε όρη και βουνά ,ραχούλες και λαγκάδια!!!

Μπράβο και πάλι μπράβο...

jacki είπε...

Πρέπει να είναι τέλεια αίσθηση να φτάνεις στην κορυφή. Κράτα καλά κρυμμένο το κομμάτι γης μέσα σου.
Καλησπέρα.

rain είπε...

Είδες καμμιά φορά πώς σε εκπλήσσουν ορισμένα πράγματα? Πράγματα που θα'λεγες κάποτε πως δεν θα'κανες ποτέ! Είναι πολύ όμορφο να μπορείς να ανακαλύπτεις κάποια στιγμή κάτι που θα σε κάνει να νοιώθεις όπως εσύ με τουτη την δραστηριότητα! Πολύ χαίρομαι για σένα. Φιλιά πολλά

M-meggie είπε...

Μαρία μου σε ευχαριστώ
Καλό βράδυ

Έλα ξανθούλα μου. Σε περιμένω χαχα

jacki μου και η πορεία έχει απίστευτη ομορφιά κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Την καληνύχτα μου

Βροχούλα μου οι όποιες ανακαλύψεις είναι σημαντικές, πόσο μάλλον οι ευχάριστες.
Καληνύχτα

faraona είπε...

Μπραβο Νοτα σε χαιρομαι!
Υπαρχει και τιποτα πιο ωραιο απο το να ανακαλυπτει κανεις την κρυμμενη φυση?
φιλια

solitudine είπε...

Σε καταλαβαίνω κάνω και εγώ ορειβασία,δεν είναι πανέμορφο το συναίσθημα όταν μετά από 8-9 ώρες φτάνεις στην κορυφή;Νομίζω ότι μου ανήκει ο κόσμος..
Καλημέρα.

αντωνης είπε...

Καλημερα Νοτα.
Πολυ ομορφο ποστακι. Να ρωτησω κατι, ποσο δυσκολο ειναι για καποιον που ειναι για πολλα χρονια αγυμναστος;

Εχεις προσκλησουλα.

rain είπε...

ΕΧΕΙΣ ΠΡΟΣΚΛΗΣΟΥΛΑ ΚΑΛΗ ΜΟΥ
ΚΑΛΗΜΕΡΑ

Γωγώ Πακτίτη είπε...

καλησπέρα νότα..:)

ένα κομμάτι μας,
πάντα ανήκει στη φύση,
αρκεί να το ανακαλύψουμε...:)

φιλιά αέρινα...:)

M-meggie είπε...

Faraona μου σε ευχαριστώ για τον έπαινο. Τον δέχομαι ευχαρίστως και πολλές φορές λέω μπράβο μόνη μου σε μένα για την ... ορειβασία μου.

Αγγελική μου καλώς ήρθες. Χαίρομαι που είσαι και εσύ του club. Βεβαίως εγώ δεν έχω φτάσει τις 8-9 ώρες. Το μεγαλύτερο που έχω κάνει είναι 6.

M-meggie είπε...

Αντώνη μου δεν είναι δύσκολο ιδιαίτερα. Άλλωστε δεν χρειάζεται να ξεκινήσεις με μεγάλες αποστάσεις. Το υπέροχο είναι να περπατήσεις στη φύση.
Ευχαριστώ για την πρόσκληση. Θα ανταποκριθώ όσο το δυνατόν γρηγορότερα.

M-meggie είπε...

Βροχούλα είδα και την δική σου πρόσκληση. Θα πράξω τα δέοντα. Ευχαριστώ

Γωγώ μου το ανακάλυψα το δικό μου κομμάτι και είμαι ενθουσιασμένη.
Να είσαι καλά.

marianaonice είπε...

Λοιπόν όντως θεωρώ ότι η ορειβασία είναι σπουδαία ανακάλυψη!
Είναι και το δικό μου απωθημένο!
Καμιά φορά το επιχειρώ όμως όχι συστηματικά λόγω ελλείψεως χρόνου!!
Μπράβο Νότα μου, πορεύεσαι σωστά!!
Καλό σου βράδυ.

Ανώνυμος είπε...

Η φύση ποτέ δε σταματά να εκπλήσσει. Χρόνος δεν υπάρχει, αλλά όποτε μπορώ να ξεκλέψω μια ώρα περπατάω στο πευκόδασος που υπάρχει δίπλα στο σπίτι μου. Με το που περνάω την πύλη είναι σα να μπαίνω σε άλλη διάσταση, όπου όλα μου μιλούν και συγχρονίζονται στον χτύπο της καρδιάς.. όλων των ειδών τα τιτιβίσματα, πέρδικες να περνούν από μπροστά σου, αέρας δροσιάς και αναζωογόννησης να τραγουδά μέσα από τα πεύκα και τους ευκάλυπτους μαζί με τα αηδόνια, τα κοτσύφια, τους σπίνους, γη που σφραγίζεις με το αποτύπωμά σου και σε σφραγίζει με την παρουσία της... αποκάλυψη και αναγέννηση.. κι ας είναι μέσα στην πόλη! Πανέμορφη φωτό :))

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Χάθηκα στους δαιδαλώδεις δρόμους του blogging και έχασα επεισόδια....

Ζούμε και μαθαίνουμε.. έτσι έχει ενδιαφέρον η ζωή.

Κι' εγώ αργά έμαθα για τις πεζοπορίες με ορειβατικούς συλλόγους σε βουνά και σε ραχούλες.
΄Ισως έτσι το εκτιμούμε και καλύτερα.

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές