Οι Κυριακάδες

Με βλέπω στο τζάμι του μικρού Καφέ. Γωνία έχω πιάσει όχι τόσο για να βλέπω τους περαστικούς της μικρής πλατείας, όσο για να μην με εμποδίζει τίποτα να βλέπω εμένα στο τζάμι κάθε φορά που γυρίζω το κεφάλι. Το κάνω συχνά σαν να τσεκάρω πάλι και πάλι που είμαι. Το Καφέ δεν είναι μεγάλο αλλά είναι γεμάτο κόσμο. Κυριακή βράδυ και είναι παρήγορο να είσαι ανάμεσα σε κόσμο, να σκέφτεσαι, να μιλάς, να ακούς, να κοιτάς, να παρατηρείς, να ταχτοποιείς μέσα σου "θεματάκια", να νιώθεις την "αύρα" των ανθρώπων, να τελειώνεις το σαββατοκύριακο.
Όψιμα ανακαλύπτω πως μου ταιριάζει η Κυριακή! Εκπλήσσομαι αλλά το αποδέχομαι και μου ρίχνω ακόμα μια ματιά. Εγώ είμαι αυτή που σμίγω λίγο τα φρύδια, που μισοκλείνω τα μάτια για να συγκεντρωθώ σ'αυτό που με ρωτάνε και να δώσω απάντηση; Ναι, εγώ! Απαντάω και χαμογελώντας σκέφτομαι, Μάλιστα, το κατάφερα κι αυτό, έκανα φιλενάδα και την μελαγχολία της Κυριακής! Η συζήτηση φουντώνει κι εγώ την τροφοδοτώ συνέχεια, την ελέγχω πλήρως, την πάω όπου θέλω και την χαίρομαι όχι μόνο γιατί το θέμα της με ευχαριστεί, μα κυρίως γιατί πλέον είναι ελεγμένο, οι Κυριακάδες μ'αγαπάνε!!!
Κάποια απέναντί μου ονειρεύεται και μου λέει τα όνειρά της, μου ζητάει την γνώμη μου γι'αυτά, μου λέει τις προσδοκίες της και τα σχέδιά της κι εγώ συγκρατούμαι και δεν της μαρτυράω πόσο σημαντικό είναι να σ'αγαπήσουν οι Κυριακές. Στοίχημα πως θα την φοβίσω αν της πω κάτι τόσο .. απλό, άστο, άλλη φορά θα την δοκιμάσω. Αν ανακατευτούν τα όνειρα με τα απλά και ταπεινά, θα την μπερδέψω άχαρα και πως να της εξηγήσω πως για να σ'αγαπήσουν οι Κυριακές δεν πρέπει να Ονειρεύεσαι;