ας πούμε ... ανοησίες

Με τέτοια ζέστη δεν είναι και δύσκολο. Μπορεί να είναι και αναγκαίο. Αμύνεται ο οργανισμός στα έξυπνα, στα σοβαρά, στα πολύπλοκα, στα ψαξίξατα. Λέει "φτάνει", ο ήλιος καίει απ' έξω, μην με κάψω κι από μέσα. Χαλαρά, ήρεμα, νωθρά, ανάλαφρα ... μμμ, γιατί όχι και ανόητα να τη βγάλω καθαρή κι από αυτό το καλοκαιράκι. Ένα κουμπάκι να πατήσω και να αφεθώ, να επιπλεύσω, να πάω "διακοπή" κι εγώ και όταν φθάσει ο χειμώνας, ξανά το κουμπάκι και επιστρέφω. Υπέροχη άμυνα εκ πρώτης όψεως.
Κατενάτσιο, το σύστημα, στο ποδόσφαιρο. Η σκέψη απλή. Αποθήκευση ή εξοικονόμηση δυνάμεων, διαλέξτε ό,τι σας ταιριάζει περισσότερο, για τότε που δεν θα υπάρχει δικαιολογία. Ας πούμε, στο β' ημίχρονο της παράτασης. Εκεί τα ψέματα τελειώνουν. Ή βάζεις το γκολ ή αρχίζει ο εφιάλτης, τα πέναλτυ. Αλλά κι εκεί ακόμα, μπορεί κάτι να γίνει. Να πάρει την ευθύνη πάνω του άλλος, ο ένας που θα αποτύχει να νικήσει το τερματοφύλακα ή ο άλλος που δεν θα αποκρούσει το χαλαρό σουτ. Οπότε, πάλι εντάξει θα είμαστε.

Πόσα, μα πόσα μπορεί να υπολογίσει συγχρόνως ο νους για να σωθεί η ψυχή!!! Αμέτρητα τα σενάρια που φτιάχνει ταχύτατα ακόμα και χωρίς ερείσματα, με μόνη αφορμή ένα 38ο C!!!

Ανοησία λοιπόν ας πω. Σκέφτομαι πως εκεί, στα αποδυτήρια, μετά το τέλος του αγώνα της καυτής, της ξεκούραστης, της αραχτής, της ανάλαφρης περιπέτειας του καλοκαιριού, περιμένει στη γωνία, μας την έχει στημένη ο ΑΛΛΟΣ. Αυτός που δεν κοιμάται ποτέ κι ας νομίζουμε εμείς αλλιώς. Ζόρια τότε. Η οδηγία του σαφέστατη. Το παιχνίδι της ... ζωής ... παίζεται και τα 90 λεπτά. Ούτε το "συγνώμη", ούτε το "παρακαλώ", ούτε το "δεν το κατάλαβα" περνάει. Πόσο μάλλον το "δεν βαριέσαι".
Άντε λοιπόν, να μας δω στα αποδυτήρια με καμιά 4άρα στη πλάτη, λέμε τώρα, αν και την αποφύγαμε φέτος, περιέργως στο Πανευρωπαϊκό, να δίνουμε εξηγήσεις ...
Άντε να μας δω ... και μην πει κανείς πως ... δεν μας τα είπα.