ΜΝΗΜΕΣ

Κομμάτια μέρας αμόλυντα από μνήμες.

Είναι άστοχο να ζεις με μνήμες. Είναι ανεκδιήγητα ηλίθιο να έχεις μνήμες ανάλογα με πεζοδρόμια, δέντρα, γωνιές της πόλης, παγκάκια και βιτρίνες μαγαζιών, ανάλογα με το φως του ήλιου, την ώρα του, το χρώμα του, ανάλογα με σταγόνες βροχής κι ομπρέλες, ανάλογα με ρούχα και χρώματα, με τσάντες και μαντίλες, ανάλογα με τους δείκτες του ρολογιού.
Ευτυχώς μείναν ανέπαφα τα βιβλία! Πάλι καλά! Πρόνοια (ίσως)!

Τα βιβλία είναι από μόνα τους  μνήμες και η μεγάλη δύναμή μου. Είναι αυτά που μέσα τους σκέφτομαι πως κάποτε μπορεί να γράψω κι εγώ.

 μια αφήγηση για την πρόσβαση στην 

επιθυμία και τη γλώσσα, για το πάθος της 

γραφής...

Μόνο που όταν πέφτω στο κρεβάτι μου, τα χαράματα, με μόνο το θόρυβο των αυτοκινήτων στο Παρίσι, η μνήμη μου, καμιά φορά με προδίνει: το καλοκαίρι ξαναγυρίζει μαζί μ’ όλες του τις αναμνήσεις. Άννα, Άννα! Ξαναλέω αυτό τ’ όνομα πολύ σιγά και για πολύ ώρα στο σκοτάδι. Κάτι ανεβαίνει τότε από μέσα μου, που το υποδέχομαι με τ’ όνομά του και με τα μάτια κλειστά: Καλημέρα Θλίψη (159).