Η "νοικοκυρούλα"

Νύχτωσε για τα καλά ...

Κάποτε σε μια γειτονιά διαδικτυακή, είχα συναντήσει μια "νοικοκυρούλα" ως blogger που η καψερή από την σελίδα της κατέγραφε με δραματικούς τόνους, ίσως πολύ δραματικούς, το άδοξο τέλος μιας πολύ έντονης ερωτικής της ιστορίας. Εξιστορούσε σε συνέχειες τα στάδια και θυμάμαι τα παρακολουθούσα ανελλιπώς αλλά χωρίς να μπορώ ν'αφήσω σχόλιο στις αναρτήσεις της γιατί δεν το επέτρεπε. Την σκεφτόμουν για πολύ διάστημα, ακόμα και όταν πλέον είχε ολοκληρώσει το "δράμα" της, βλέπετε μου είχε μείνει στο μυαλό και η "ιστορία" της αλλά και ο τρόπος που βίωνε και έγραφε. Διάβαζα μια παθιασμένη "νοικοκυρούλα" που έβγαζε τόσο πόνο και με τόσο πηγαίο τρόπο που με τρόμαζε η "έκθεση" αυτή ακόμα και κάτω από ένα ψευδώνυμο. Ο δημόσιος "πόνος" όσο ίσως ανακουφιστικός είναι για αυτόν που τον βγάζει, τόσο τρομακτικός μπορεί να γίνει γι'αυτόν που τον εισπράττει διαβάζοντας. Ανησυχούσα για καιρό γι'αυτήν την "άγνωστη" φίλη και πίστευα πως "δίνοντας" έτσι τον εαυτόν της, τις σκέψεις της, την πραγματική της εικόνα με φωτογραφίες της, τα συναισθήματά της, έκανε μεγάλο κακό στον εαυτόν της, μεγαλύτερο ίσως από αυτό που ένιωθε να έχει πάθει από τον "μεγάλο" έρωτά της. Και ακόμα το ίδιο πιστεύω. Εγώ τουλάχιστον ακόμα και τον πόνο μου απαιτώ από εμένα να τον καταχωνιάσω μέσα μου. Άλλες γυναίκες, άλλες νοοτροπίες θα μου πείτε.
Πως την θυμήθηκα απόψε; Αιτία οι ... τρίχες της κεφαλής. Την "νοικοκυρούλα" την είχα παρακολουθήσει σε βίντεο να αφαιρεί μόνη της τα πλούσια μαλλιά της, κατάμαυρα, πυκνά και μακριά. Πρόσφατα, χωρίς εμφανή λόγο, το ίδιο ακριβώς έκανα κι εγώ. Διατηρώ την ψυχραιμία μου βέβαια αλλά αναρωτιέμαι πως τα κατάφερα έτσι και μετά από μία εικοσαετία περίπου απαρνήθηκα τα μαλλιά μου!!!!

Αναρωτιέμαι που και πως να είναι τώρα η "νοικοκυρούλα".
Αναρωτιέμαι πως να είναι το μέλλον τάχα.
Αναρωτιέμαι αν θα αφήσω ποτέ τα μαλλιά μου να ξαναμακρίνουν.