Αδιανόητο

Πιστεύω στην "αφελή" πίστη σε κάτι γιατί δεν μπορώ πιθανόν να συμφιλιωθώ με το "μη κάτι"!

Books (7)

Το νέο μου ανάγνωσμα! Δεν το έχω τελειώσει ακόμα αλλά παρά το ότι αρχικώς με ξάφνιασε δυσάρεστα ή μάλλον μου φάνηκε βαρετό, εξελίσσεται σε αρκετά καλό, όχι από τα καλύτερα που έχω διαβάσει του Κόου, αλλά δεν είναι άσχημο.
Η αλήθεια είναι πως με πιάνει μια "φούρκα" όταν ό,τι επιλέγω να διαβάσω δεν με ικανοποιεί αλλά να που μ'αυτό τουλάχιστον ξεγελάστηκα. Κι άλλη μια αλήθεια μου είναι πως για τα βιβλία μου δεν θέλω να μιλώ όταν τα έχω ολοκληρώσει. Τότε τα "χωνεύω", ενώ ως μισοτελειωμένα είμαι με διάθεση να τα κουβεντιάσω, φυσικά δεν βρίσκω πάντα συνομιλητές, αλλά αυτή είναι η δική μου επιθυμία. Θεωρώ έτσι πως το "ζω" το βιβλίο. Αίσθηση είναι απλώς.
Επίσης σπάνια πριν διαβάσω βιβλίο αναζητώ κριτικές γι'αυτό, όταν το τελειώσω όμως κι αν με έχει "πάρει" για τα καλά μαζί του, τότε ναι, ανατρέχω στις γνώμες των άλλων, περισσότερο για να δω αν έχουν εντυπωσιαστεί κι άλλοι με ό,τι εγώ.

Σ' αυτό λοιπόν, το "Αριθμός 11", υπάρχει ένα κεφάλαιο, ο "κρυστάλλινος κήπος" που με γρατζούνισε αρκετά. Η νοσταλγία μιας "αίσθησης" από το παρελθόν που γίνεται σκοπός ζωής να ξαναβρεθεί, να ξαναβιωθεί αν είναι δυνατόν! Ένα αξεπέραστο για την καρδιά σημείο αναφοράς  που κατά τον Κόου μάλλον είναι η αρχή της καταστροφής της και όχι μόνο της καρδιάς αλλά γενικώς της ανθρώπινης ύπαρξης όλης. Συνοπτικά ο Κόου πιστεύει στην ανατροφοδότηση ως φαίνεται. Εγώ δεν ξέρω. Λογικά φαίνεται αναγκαίο μπροστά στο δίλημμα να χαθεί η ύπαρξη κάποιος να αφήσει την λήθη να πιάσει δουλειά, αλλά πάλι υπάρχει και η ελεύθερη επιλογή. Η επιλογή όμως φέρει και ευθύνη κι εκεί ο Κόου υποστηρίζει πως όσοι αναμοχλεύουν με τέτοιες διαθέσεις την "ευτυχία" του παρελθόντος στην ουσία αποφεύγουν την επιλογή διότι κρύβει ανασφάλεια.
Μπορείς όμως ν'αφήσεις "αφρόντιστο" έναν "κρυστάλλινο κήπο"; Το βρίσκω δύσκολο.

Όταν

Όταν διαβάζεις και δεν καταλαβαίνεις τίποτα, όταν ακούς και νομίζεις πως οι λέξεις έχουν άλλη σημασία απ'αυτή που ήξερες πως έχουν, όταν απορείς με τα παράλογα που πολλές φορές μπορεί να'ναι λογικά μα συγχρόνως είναι και αναίσθητα, όταν θυμάσαι το πόσο αφελής γεννήθηκες, όταν οι δρόμοι της νύχτας σε πληγώνουν κι εσύ χαμογελάς με πείσμα, όταν οι "άδικοι" γίνονται οι "δίκαιοι", όταν τίποτα δεν σε πείθει, όταν τίποτα δεν μπορεί να επαναληφθεί με άλλο τίτλο και ουσία, όταν η μοναχικότητα είναι επιλογή, τότε κανένα συγγνώμη δεν έχεις δικαίωμα να πεις.

Αναγνώσεις !

Αυτό το καλοκαίρι η "τύχη" είναι μαζί μου φαίνεται .... όσο αφορά τα "αναγνώσματα".

Από το ένα καλό στο άλλο πιο καλό πηγαίνω, σαν να έχει προβλέψει κάποιος άγνωστος Χ πόσο ανάγκη το'χω αυτό.

Τι βιβλίο Θεέ μου! Τι σκέψη! Τι λόγος!
Σε πολλά σημεία ... άναυδη!

Αντί ό,τι άλλου ... μόνον αυτό: "θαρρώ πως το πρώτο πράγμα που θα παρακαλούσα θα ήταν να έχουν κάποιο νόημα οι προσευχές"

Διαφωνείτε;

Τα παιδιά έχουν πάντα τις πιο αυθόρμητες απαντήσεις!

Διαφωνείτε;
Από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια κι αν η αλήθεια δεν είναι ταιριαστή βαφτίστε τη τρέλα. Πάντα έτσι συμβαίνει.

Θερινές ... ουτοπίες

Όνειρα θερινής νυκτός!!

Ψάχνοντας με ένα βιβλίο παρέα

Σχεδόν μεσάνυχτα, βεράντα, Λυκαβηττός, Ακρόπολη κι ελαφρύ αεράκι. Μπορεί και ιδανικές οι συνθήκες, μπορεί και ... αδιάφορες.

Παρέα μου φυσικά το βιβλίο μου, Confiteor (στα λατινικά, ομολογώ, εξομολογούμαι τις αμαρτίες μου), Ζάουμε Καμπρέ, Εκδόσεις Πόλις με 707 σελίδες Α4 και πυκνογραφημένες! Όγκος μεγάλος ειδικά για ανάγνωσμα καλοκαιριού αλλά αυτό το καλοκαίρι μου τέτοια θέλει. Είμαι σε πολύ αρχικό στάδιο για να "εκτιμήσω" το βιβλίο ακόμα, να εξοικειωθώ με τον συγγραφέα που τον διαβάζω για πρώτη φορά και από ότι βλέπω έχει ιδιαίτερη γραφή. Καταλανός στην καταγωγή και στο μυαλό μου αυτό φαντασιώνεται σε ... πολυπλοκάτατο πάθος. Δεν έχω διαβάσει κριτικές, μόνο το οπισθόφυλλο και το διάλεξα, ανάμεσα σε άλλα βιβλία που ήδη περιμένουν στο κομοδίνο μου γι αυτά ακριβώς τα βράδια της ... βεράντας μου.

Ψάχνοντας με ένα βιβλίο παρέα για την ηρεμία μου ....

Αλλαγές!!!

Η νοτα μου ξεκίνησε να γράφει πριν χρόνια. Έκανε μια πορεία αρκετά μεγάλη όταν σίγησε για κάποια χρόνια, παρέμεινε όμως νοτα και επανήλθε σχετικά πρόσφατα. Ανάμεσα στην πρώτη "περίοδο" και την δεύτερη υπήρξαν κι άλλα "ονόματά της" που έγραψαν blogs. Όλα τ'αγάπησα και σε όλα άφησα κομμάτια μου που βασικά περιείχαν "εμένα". Ήρθε η ώρα για την τελευταία (ελπίζω και είμαι αποφασισμένη γι'αυτό) αλλαγή ονόματος χωρίς όμως αλλαγή blog. Δεν υπάρχει άλλωστε κανένας λόγος γι'αυτό. Μ'αρέσει ο χώρος της "μετάβασης". Μετάβαση δεν είναι όλα;;

Πλησιάζουμε στον πυρήνα!

Από δω και πέρα λοιπόν θα είμαι η "Λενού"!!
Το όνομα γεννήθηκε μέσα από σελίδες βιβλίου, εξαιρετικά δυνατού!!!
"Η υπέροχη φίλη μου", Έλενα Φερράντε, εκδόσεις Πατάκη από την "Τετραλογία της Νάπολης"
Το συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Σαν ... ανέκδοτο ...

.. η "συνέπεια" λόγων - έργων ... ακόμα κι όταν τα λόγια είναι ασαφή, λειψά, τσιγκούνικα και εν τέλει άχρηστα...

(για τα έργα ας μην γίνει καμία νύξη)

"Νέα Μέρα"

Ξημέρωσε και όχι μόνο, μίσιασε κι η μέρα, Νέα Μέρα!

Χμ, πως λέμε το υπόλοιπο της ζωής, κάπως έτσι.
Αναρωτιέμαι πως όλα τα "Νέα" μού προκύπτουν σχεδόν πάντα καλοκαίρι. Θα'ναι φαίνεται τα φεγγάρια του ...